سروش هاشمی - کارشناس ارشد سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان سمنان
شیلان رسولی - کارشناس ارشد مرمت و احیاء بناها و بافت های تاریخی

در شکلگیری معماری تاریخی ایران، دانش و تجربه نسلهای گذشته برای خلق مفاهیم جدید و کسب تجریباتی نوین به آیندگانانتقال داده میشد؛ و معماری ایرانی به همین دلیل توانسته بود در ادوار مختلف بر زایش فضاهایی نوین مبتنی بر هویت ایرانی موفق باشد.اما، در دوران معاصر، همزمان با تغییرات فراوان در عرصه های مختلف رفتارهای انسانی شاهد بروز دگرگونی هایی در عرصه معماری ایرانیهستیم که از یک سو مرتبط با فضاهای معماری ایرانی نیست و از سویی قرابتی هم با معماری مدرن غرب ندارد. بعد از سال 1960 درنگرش های تحولات معماری، چرخش آشکاری نسبت به انسان و خصیصه های او ظاهر گردید. در حقیقت معماری توجه عمیق و یکسونگرخود را از ماشین، به سمت انسان و ویژگی های او سوق داد. این گروه اخیر معماران به هویت معماری بومی اهمیت داده و راهکارهایرفع مشکلات معماری زمان خود را از، میراث فرهنگی و معماری کشورشان الهام گرفته اند. به عبارت دیگر این دسته از معماران سعیداشتند که یک « معماری باهویت و شاخص » را رقم زنند. مسئله اصلی این معماران این نکته میباشد که اگر میراث فرهنگی و اعتقادات یک ملت را از او سلب کنیم، در حقیقت هویت آن ملت را از بین برده ایم، و بر این اعتقادند که معماران موظف نیستند برای حفظ ارزشهاو مفاهیم معماری تاریخی یک ملت، در قید بستر سنت ها باقی بمانند، بلکه ضروری است که برای انتقال آنها و مفاهیم فرهنگی بهمعماری معاصر بکوشند. این نوشتار می کوشد با روش تحقیق کتابخانه ای به پرسش هایی چون بازشناسی هویت معماری گذشته ایران درفضای معماری امروز این کشور، همچنین تطابق عناصر کاربردی معماری ایرانی در فضای معماری نوین پاسخی در خور ارائه دهد و در پیاین نتیجه خواهد بود که چگونه می توان مفاهیم و ارزشهای معماری تاریخی ایران را به معماری معاصر و امروز انتقال داد.

هویت معماری، بازشناسی، بازآفرینی، معماری تاریخی ایرانی، سنت، فضاهای معماری