زهرا افشاری - دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته فیزیولوژی جانوری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
زهره افشاری - دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته اگرواکولوژی، پردیس خودگردان دانشگاه زابل
رضا خسروی - دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته اگرواکولوژی، پردیس خودگردان دانشگاه زابل
غلامحسن واعظی - دانشیار گروه فیزیولوژی جانوری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان

مواد سفید کننده از دیرباز برای شستشو مورد استفاده قرار گرفته است. سفید کننده ها قادرند ترکیب شیمیایی یک لکه را تغییر داده و با تبدیل آن ب عناصر کوچکتر موجب جدایی و محو شدن آن گردند. این خصوصیت ویژه، تمایل استفاده از آنها را چندین برابر افزایش داده است. بطوری که امروزه مواد سفید کننده تقریباً در هر خانه ای یافت می شود. آب به عنوان یک حلال، نقش مهمی در استفاده از مواد سفید کننده عهده دار است و آب حاوی کلر، بدلیل نابودی میکروارگانیسم ها معمولاً در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد. در این مطالعه عداد 42 سرموش نر بالغ مورد استفاده قرار گرفتند، که به 6 گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی 3-2-1 با استفاده از تاقک شیشه ای به صورت استنشاقی به مدت 20 دقیقه در معرض اسپری مقدار 1 سی سی از مخلوط سفید کننده و آب حاوی کلر توسط دستگاه نیولایز قرار گرفتند. گروه های تجربی 6-5-4 به مدت 35 دقیقه در معرض استنشاق همان مقدار از مواد قرار گرفتند. موش ها در فواصل زمانی 24-48-72 ساعت بعد از استنشاق کشته شدند و نای ور به آن ها مورد بررسی پاتولوژی قرار گرفت. از نظر آماری ضخامت دیواره آلونول نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری مشاهده گردید.

آب حاوی کلر، سفید کننده خانگی، مجاری تنفسی، موش صحرایی