بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در قبال داعش(عراق) با استفاده از نظریه رئالیسمنئوکلاسیک

احتمال آنکه (بر اساس افق 1404) طی کمتر از دو دهه آینده، ایران به قدرت اول منطقه و جهان اسلام تبدیل شود وجود دارد، اما کارکردها، روند و میزان تطابق با استانداردهای توسعه برای دسترسی به این مهم، واقعی تر است. ناتوانی مدل های سنتی توسعه برای پاسخگویی به فرآیندهای پیچیده و پویای مسائل توسعه معاصر، موجب حرکتی در روند شاخص های توسعه در طی دهه های گذشته از تاکید صرف بر شاخص های کمی توسعه، به تاکید بر شاخص های کمی و کیفی توسعه در قالب الگوی توسعه پایدار گردید. بنابراین هنگامی که می خواهیم کارکدها و روند توسعه پایدار را ارزیابی کنیم باید درک مناسبی از اجزاء و عناصر آن داشته باشیم. سئوال اصلی این تحقق آن است که کارکرد توسعه پایدار در جمهوری اسلامی ایران بر اساس الگوی مسلط توسعه در اقتصاد سیاسی جهانی چیست؟ این تحقیق با رویکردی میان رشته ای و از نوع تحقیقات تطبیقی، تحلیلی و توصیفی است که تلاش پژوهشگر بر آن است که عناصر، مولفه ها و کارکردهایی از جمهوری اسلامی ایران را در زمینه توسعه پایدار با توجه به ساختار حاکم بر آن، انتزاع نموده تا امکان تطبیق رونندهای توسعه پایدار و شناخت عملکرد برای مخاطب فراهم آید. فرضیه اصلی این مقاله این است که روند توسعه اقتصادی، اجتماعی – انسانی و سیاسی در جمهوری اسلامی ایران بنابر الگوی توسعه پایدار در اقتصاد سیاسی جهانی، موفقیت نسبی در حوزه اقتصادی و تلاش برای پیشبرد شاخص های توسعه سیاسی و توسعه اجتماعی است. یافته های تحقیق بیانگر این است که هر یک از معیارهای توسعه پایدار به گونه ای هم در قانون اساسی و هم در برنامه های توسعه و چشم اندازهای آن مورد توجه بوده و در عرصه عمل شاهد بهبود شاخص های توسعه پایدار پس از پیروزی انقلاب اسلامی تا کنون می باشیم، ولی در عین حال در مقاطعی از این دوران شاهد برهم خوردن تعادل اجزای اصلی توسعه پایدار بوده ایم که در آینده ای نه چندان دور عوارض و آثار خود را نشان خواهد داد.

Keywords:

توسعه , توسعه پایدار , توسعه اقتصادی , توسعه سیاسی اجتماعی