سحر صباغ زاده - کارشناس ارشد مدیریت مناطق بیابانی، دانشگاه یزد
صدیقه جعفریان - کارشناس ارشد مدیریت مناطق بیابانی، دانشگاه یزد
زهرا سهرابی - کارشناس ارشد مدیریت مناطق بیابانی، دانشگاه یزد
ملیحه غیرائی - کارشناس ارشد مدیریت مناطق بیابانی، دانشگاه یزد

مناطق خشک و نیمه خشک جهان به عنوان منبع انرژی محسوب می شوند. ایران در کمربند بیابان های جهان واقع شده و بیش از دو سوم مساحت آن را مناطق خشک و نیمه خشک می پوشاند. در ایران تنها سوخت های فسیلی غنی نیست بلکه انرژی های تجدید پذیر هم پتانسیل های زیادی دارد و این انرژی ها چندین برابر سوخت های فسیلی است. محدود بودن منابع انرژی فسیلی و مشکلات ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای ضرورت توجه بیش از پیش به انرژی های تجدید پذیر را بر همگان روشن ساخته است. تابش خورشید بزرگترین منبع تجدیدپذیر انرژی روی کره زمین می باشد و اگر فقط یک درصد از صحراهای جهان با نیروگاه های حرارتی خورشید به کار گرفته شوند، همین مقدار برق سالانه مورد تقاضای جهان کافی خوتهد بود. کشور ایران روی کمربند خورشیدی جهان قرار گرفته است و یکی از کشورهایی است که از تابش نور خورشید با قدرت و توان مطلوب برخوردار بوده و از مناطق بسیار مستعد برای بهره گیری از این انرژی است، به طوری که میزان تابش متوسط روزانه آفتاب به 4 کیلو وات ساعت بر متر مربع می رسد و متوسط تعداد ساعات آفتابی، از 2800 ساعت در سال بیشتر است. استفاده بهینه از انرژی خورشیدی، از دوران انسان های اولیه مورد توجه بشر بوده است. کشورهای صنعتی امروز، تلاش مضاعفی دارند تا انرژی های تجدید پذیری نظیر انرژی خورشیدی، به تدریج جایگزین انرژی فسیلی شوند؛ زیرا به علت داشتن مزایای ویژه مانند عدم آلودگی های زیست محیطی، فراوانی، ارزانی، فناناپذیری و عدم وابستگی، همیشه در دسترس می باشد. آن ها با برنامه ریزی مدون، تلاش می کنند تا حد ممکن از وابستگی به انواع انرژی های تجدید پذیر بکاهند. با توجه به برخورداری از پتانسیل مطلوب و مناسب انرژی خورشیدی در کشور، توسعه منطقی این منابع ارزشمند و خداداد موجه به نظر می رسد. چرا که از این طریق می توان در جهت اهداف توسعه پایدار نیز گام برداشت. در این مقاله سعی شده بر مزایای استفاده از انرژی خورشیدی با رویکرد توسعه پایدار اشاره گردد.

انرژی خورشید، توسعه پایدار، مناطق خشک و نیمه خشک