دیان جانباز - دکتری روابط بین الملل دانشگاه تهران
محمدباقر یوسف نیاپاشا - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه تهران
روح الله ملکی عزین آبادی - دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه تهران

در سده های بیست و یکم شاهد چهره های جدیدی از قدرت هستیم که حکومت ها برای ارتقاء جایگاه جهانی، منطقه ای وحتی داخلی خود، بدون اینکه به ابزارهای زور متوسل شوند، از آن استفاده می نمایند. به عبارت دیگر، جهانی شدن وتحولات فناورانه عصر جدید ضمن تغییر نظم سلسله مراتبی گذشته و شکل دهی هویت های جدید، بر قدرت، توانایی ها،ایده ها، اولویت ها و منافع دولتها و افراد و درنتیجه امنیت بین المللی تأثیر شگرفی بر جای گذاشته اند. یکی از نمودهای این تحولات ظهور بعد جدیدی از قدرت تحت عنوان «قدرت نرم» در عرصه ی قدرت دولت هاست که بر تأثیر علی ایده ها و «نفوذ بر قلوب و اذهان» تأکید دارد. در این راستا، کشور چین و جمهوری اسلامی ایران به طور فزایندهای از این شکل قدرت سیاست خارجی و درنتیجه تغییر جایگاه خود در نظام جهانی استفاده نمودند. بنابراین، فرض مقاله این است که ابعاد قدرت نرم، عملکرد مثبتی بر بهبود جایگاه چین و جمهوری اسلامی ایران در نظام جهانی داشته است.

قدرت نرم، توسعه ی نامتوازن، جایگاه بین المللی، جمهوری اسلامی ایران، چین