مسعود مطلبی - عضو هیات علمی و استادیار گروه علوم سیاسی، واحد آزادشهر، دانشگاه آزاد اسلامی آزادشهر،ایران

تحقیق حاضر که با بهره گیری از روش تحلیلی- توصیفی به رشته تحریر درآمده است تلاش دارد نشان دهد که به لحاظ تاریخی و نیز کارکردی، جنبش دانشجویی در ایران، چه قبل از انقلاب اسلامی و چه پساز آن، از آسیب های فراوانی همچون وابستگی به جریانات و گروه های سیاسی رنج برده است؛ اینکه چراجنبش دانشجویی در این سال های در فعالیت خود استقلال کافی نداشته و همواره مورد طمع گروه ها وجریان های سیاسی بوده است به مزیت های ساختاری آن نظیر گستردگی جغرافیایی، نیروی انسانیمستعد و خلاق، ماهیت مردمی و مقبولیت اجتماعی بر می گردد. نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد کهتوجه به ابعاد و عوارض نامطلوب رواج فعالیت های سیاسی گروه ها و جریان های سیاسی در محیط هایدانشگاهی، علاوه بر تضعیف اهداف متعالی این جنبش همچون علم اندوزی، استکبارستیزی واستقلال خواهی، هزینه های جنبی دیگری از جمله تشدید خطر انشعابات داخلی، موازی کاری تشکیلاتی،تحمیل هزینه های مالی و امنیتی به دانشجویان، غفلت از مطالبات ملی و صنفی دانشجویان و... را در پیخواهد داشت. بر این اساس با نقادی و ترمیم جریانات دانشجویی میتوان آن ها را به اصالت وتأثیرگذاریهای نقشی و هویتی بازگرداند. استقلال فکری و سیاسی، دانایی محوری، دوری از تندروی،پرهیز از جوزدگی و احساساتگرایی، و عقلانیت ویژگی هایی هستند که اصالت جنبش های دانشجویی درگرو تقویت یا ضعف آن هاست.

جنبش های اجتماعی جدید، طبقه متوسط جدید، جنبش دانشجویی، انقلاب اسلامی، آسیب شناسی