نسل های مدیریت دانش و سازمان ها

سازمانها در محیط پیرامون خود شاهد رقابت فزاینده جهانی، توسعه تکنولوژی و فناوریهای نوین و مدیریتمبتنی بر خرد و دانش میباشند. مدیریت دانش یک استراتژی نسبتا جدید در افزایش عملکرد و موفقیت سازمانیاست. اگر سازمانی به راحتی نتواند شکل صحیحی از سیستمهای مدیریت دانش را در جایگاه مناسب خود به کاربرد، در عرصه های رقابتی دچار رکود خواهد شد و از صحنه رقابت خارج شده و با استمرار و تداوم آن بحرانگریبانگیر سازمان می شود. سازماندهی سازمانها در عصرهای مختلف با انواعی از نسل های دانش می باشد.سازمانهای موفق، نسلی از دانش جدید را همگام با تکنولوژی و مقتضیات محیط خلق کرده و باعث بهبودعملکرد و بهره وری میشوند. یادگیری اثربخش و کارا زمانی صورت میگیرد که سازمانها با فراخور ساختار وفرایند کاری خود ضمن اشراف به نسلهای دانش، دانسته از این دارایی ناملموس استفاده نمایند و قابلیت خودبرای کنش و عملیات را بهبود بخشند که این مزیت رقابتی مدیریت دانش می باشد. در این مقاله نسل هایمدیریت دانش در سازمان ها مورد بررسی قرار گرفت. در نسل اول مدیریت دانش کارهای مقدماتی طراحی کسبو کار، ذخیرهسازی و دستیابی اطلاعات بود. نسل دوم، فرایندهای دانش و فضاهای مشارکتی و شروع اجرایمدیریت دانش در سازمانها، تدوین چارچوب و ساختارهای مدیریت دانش در راستای توسعه و تکنولوژیسازمان، کسب دانش به عنوان یک فرایند یادگیری و تعامل اجتماعی و تاکید رابطه بین کار و اندیشه بود. نسلسوم، بر پژوهش محوری مدیریت دانش و دانش تیمی، اجتماعی و فرهنگی، برنامه های عملیاتی و راهبردیسازمان، یادگیری برای خلق دانش و فرایندهای نوآورانه در ساختارهای سازمان پرداخت. در نسل چهارم، تاکیدبر سازماندهی دانش، ایجاد شبکه های اجتماعی، تسهیم و تشریک مساعی دانش می باشد. به نظر می رسد خلانسلی که تاکید بر فرهنگ اخلاقی خلق و اشتراک دانش و ایجاد الگوی تعادل و تعامل بین افراد، اهداف،فناوریها و فنون باشد، به عنوان نسل پنجم وجود دارد که بر سرمایه فرهنگی خلق و فناوری دانش، ایجاد جوامنیت اشتراک دانش نهان و رعایت اصول اخلاقی مالکیت خالق دانش تاکید نماید تا ذخایر و سرمایه آموزشیحاصل از دانش و بخش نهان دانش ضمنی برای توسعه سازمان ها در سطح ملی و بین المللی قابل استفاده وکاربردی گردد. در این صورت است که ارتباط منطقی بین خلق و ذخیره دانش و کاربرد آن در قالب فرهنگ صحیح و سرمایهی فرهنگی در محیطی توام با توافق و تفاهیم ایجاد و مانع هدر رفت دانش مثل سایر سرمایه ها با بازنشستگی یا خروج سرمایه انسانی شود.