سازه به مثابه عامل ارتقاء دهندهی دلپذیری حرارتی در توسعه پایدار اکولوژیک نواحی ساحلی خزر

افزایش روزافزون شمارانسان ها و تغییرشبک زندگیشان سبب شده است که بشرطی قرن گذشته بابهره گیری بیش ازحدمنابع طبیعی و انرژیهای فسیلی نوعی ناهماهنگیدرچرخه های طبیعت ایجادکند ساحل دریای خزرهمچون بسیاری ازمحیطهای طبیعی ازتعاملی ناسالم باکاربران خود رنج می برسد این درحالیست که معماران پیشین این منطقه بابهره گیری ازعوامل متعددی ازجمله فرم وحجم بنا درجهت استفاده ازانرژی های تجدید پذیر یا جهت دهی به پتانسیل موجود درمنطقه باهدف ایجاداسایش گامی موثربرداشته اند امروزه با افزایش جمعیت و رشد بی رویه اپارتمان سازی دراین منطقه قادر به ادامه ی استراتژی پیشین نیستیم لذا بایدبه دنبال راهی دردل بنا بود ازانجایی که سازه به عنوان واسط بین شرایط خارج و داخل محدوده ی یک فضا را مشخص مینماید می توان بابهره گیری ازپتانسیل ذاتی سازه ی ساختمان ها درجهت توسعه ی پایداراکولوژیک و بالا بردن دل پذیری محیط داخل امیدوار بود لذا دراین پژوهش ابتدا به معرفی توسعه پایداراکولوژیک درمعماری و سپس بطور خاص دربخش نواحی ساحلی پرداخته شد که مطالب ارایه شده دررمحله اول حاصل انجام مطالعات اسنادی و کتابخانه ای منابع معتبر می باشد و درمرحله بعد به منظور دستیابی به راهکارهای عملی برای پروژه موردنظر به ارایه راهکارهای پیشنهادی باتکیه برپتانسیل رطوبت منطقه پرداخته شده است امید است که بادرنظر گرفتن اساس منابع اکولوژیک نواحی ساحلی و به واسطه ی توجه به مسائل زیست محیطی کمترین میزان مصرف انرژی های فسیلی با بیشترین احساس اسایش همراه باشد

Keywords:

دل پذیری حرارتی , توسعه پایداراکولوژیک , منابع اکولوژیک نواحی ساحلی