نقش واحد همسایگی مجتمع های مسکونی در جهت افزایش تعاملات اجتماعی با رویکرد پایداری اجتماعی

بر اساس مطالعات صورت گرفته در دهه های اخیر، یکی از مهمترین علت های تغییر در روابط اجتماعی افراد دردوران معاصر، عدم توجه به فضاهای جمعی در مجتمع های مسکونی می باشد. درصورت طراحی کیفی وهدفمندفضاهای جمعی در محیط های مسکونی در قالب واحدهای همسایگی، افزایش تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی ساکنان حاصل می شود. این موضوع را می توان در دو بعد اجتماعی و معماری بررسی کرد که در اینتحقیق تمرکز بر روی جنبه ی معماری می باشد. اهداف مورد نظر در این پژوهش عبارتند از شناسایی مفاهیم و تعاریف تعاملات اجتماعی و واحدهای همسایگی و دست یابی به اصول مشخص معماری برای طراحی واحدهایهمسایگی مسکونی در جهت افزایش تعاملات اجتماعی می باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و استدلال استنتاجی می باشد.روش جمع آوری اطلاعات بر اساس مطالعات کتابخانه ای و پژوهش های اسنادی صورت گرفته است. طراحی واحدهای همسایگی مجتمع های مسکونی در جهت افزایش تعاملات اجتماعی بارویکرد پایداری اجتماعی ، متناسب با جامعه و محیط و فضاهای مورد نیاز و.... ، متفاوت می باشد ولی بر اساس اطلاعات گرد آوری شده و با روش تحلیل کیفی می توان اصول و ضوابطی مشترک در جهت طراحی واحد های همسایگی نتیجه گیری کرد

Keywords:

مجتمع های مسکونی , پایداری اجتماعی , تعاملات اجتماعی , واحد های همسایگی