رویا اینانلوچولاخلو - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی قزوین، دانشکده علوم و تحقیقات
جمال الدین سهیلی - استادیار گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی قزوین، عضوهیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی قزوین

در سال های اخیر پایداری اجتماعی به عنوان یکی از اجزای اصلی توسعه پایدار به رسمیت شناخته شده است. پژوهش هایی که به این مقوله پرداخته اند بیشتر در مسائل حوزه محیط زیست و اقتصادی متمرکز شده اند. با نگاهی ژرف تر به مدیریت شهری گذشتگاندرمی یابیم که اهالی محله ها در حفظ و نگهداری و ساخت محل زندگی شهری خود نقش حائز اهمیتی داشته اند تا جایی که حتی درایجاد امنیت و مدیریت شهری نیز نقش مشارکت های مردمی بسیار پررنگ بوده است. با تحولات سریع دوران مدرن این زیرساخت های اجتماعی کم رنگ تر شد تا جایی که امروزه نقش مردم به نهادهای دولتی سپرده شده است و ساکنان محلات احساس تعلق به مکانزندگی شهری خود را از دست داده اند و خود را جدا از شهر حس می کنند. این مقاله با توجه به کمتر در نظر گرفته شدن مبحثمشارکت های عمومی و حق انتخاب در حوزه ی پایداری اجتماعی در عرصه معماری و شهرسازی به گزاره های اصلی این مفهوم می پردازد. پژوهش حاضر مبتنی بر روش توصیفی-تحلیلی و گردآری اطلاعات بر اساس مطالعات کتابخانه ای می باشد و استدلال نیز از نوعاستدلال قیاسی بررسی شده است. نظر به اهمیت دخالت و مشارکت مردمی در تحقق اهداف معماری پایدار و توسعه پایداری اجتماعی در این نوشتار تلاش بر بررسی اثبات نقش این موضوع و علل موثردر این حیطه شده است.

توسعه پایداری، مشارکت های عمومی و حق انتخاب، پایداری اجتماعی، معماری