بینامتنیت قرآنی در شاهنامه فردوسی

استفاده از مفاهیم و تعلیمات قرآنی یکی از شیوه هایی است که از دیرباز شاعران و نویسندگانپارسی زبان برای اعتبار بخشیدن و غنای سخن خویش از آن بهره برده اند. حکیم ابوالقاسم فردوسی، ازبزرگترین شعرای ایران در قرن چهارم هجری، از مفاخر ایران و جهان به شمار می آید. اثر گرانسنگ او،شاهنامه، از دیرباز مورد توجه نویسندگان و منتقدین قرار گرفته است. با توجه به هدف والای حکیمتوس، مبنی بر پاسداشت زبان پارسی و استفاده ی او از واژگان پارسی و عدم استفاده از واژگان زبانعربی در شعر خویش، در بادی امر چنین بز نظر می آید وی کمتر از عبارات عربی بخصوص آیات قرآنیبهره برده است اما با دقت و کنکاش در شاهنامه در می یابیم که وی به حد وفور از مفاهیم آیات بهرهبرده است. نویسندگان این مقاله بر آنند که با شیوه ی توصیفی- تحلیلی و روش نقدی بینامتنیت این ویژگی شاهنامه را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. نتایج پژوهش نشان می دهد که وی فقط در حدبینامتنیت معنایی (مضمونی) از قرآن تأثیر گرفته و الفاظ و عبارات قرآنی در کلام وی دیده نمی شود.

Keywords:

بینامتنیت قرآنی , زبان پارسی , فردوسی , شاهنامز , مفاهیم قرآنی