محمد اجزاء شکوهی - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد
هومن شاداب مهر - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد پردیس بین الملل- نویسنده مسئول

کاسته شدن از تعداد دانش آموزانی که مسیر خانه تا مدرسه را با روش پیاده روی طی می کنند، زنگخطری برای برنامه ریزان شهری است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه عوامل جمعیتی، اجتماعی،کالبدی و حمل و نقلی با سفرهای آموزشی دانش آموزان و طول سفرهای مذکور در مناطق شهر مشهدمی باشد. مبنای نظری تحقیق، نظریه رشد هوشمند و پایداری شهر است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. جمع آوری اطلاعات با استفاده از دو نوع روش اسنادی و پیمایشی صورت پذیرفته است.جهت بررسی نحوه انجام سفرهای آموزشی دانش آموزان دبستانی و تعیین متوسط فاصله خانه تامدرسه، از روش پرسشنامه استفاده شده است. حجم نمونه شامل 251 نفر از دانش آموزان کلاس هایپنجم ابتدایی 5 مدرسه در مناطق مختلف شهر مشهد می باشد. در این تحقیق 10 متغیر مستقل بهعنوان ویژگی های مناطق شهری و 2 متغیر وابسته شامل تعداد دانش آموزانی که پیاده به مدرسهمی روند و طول سفر آنها مورد بررسی قرار گرفته است. آزمون های آماری و مدل سازی به کمک نرم افزارSPSS انجام شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد: الف- با افزایش تعداد دانش آموز و تراکم ترافیک در یک منطقه، تعداد دانش آموزانی که از شیوه پیاده روی برای رفت و آمد به مدرسه استفاده می کنند،افزایش می یابد. ب- متغیرهای جمعیت، مساحت و طول معابر منطقه، با مسافت پیاده روی دانش آموزانهمبستگی معنی دار مثبت و پارامترهای تراکم دانش آموز و تراکم معابر بحرانی (پر ترافیک) در منطقه،با مسافت پیاده روی دانش آموزان همراهی معنی دار منفی دارند.

پیاده روی، سفرهای آموزشی، دانش آموزان، شهر مشهد، مدل سازی