آرام تیرگر - عضو هیات علمی مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران (PhD)- نویسنده مسئول
یاسمن حبیب زاده - دانشجوی مقطع کارشناسی بیهوشی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران
محمدهادی یدالله پور - دانشیار گروه معارف اسلامی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران (PhD)

سابقه و هدف: موضوع سلامت و بیماری به عنوان اصلی ترین متغیر پژوهشی و انتشار مقالات در تحقیقات پزشکی وپیراپزشکی بشمار می آیند و از سویی آیات و روایات یکی از منابع بسیار مهم تبیین اهمیت موضوعات برای ما مسلمانانمحسوب می گردند. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان بهره گیری از قرآن و نهج البلاغه به عنوان منبع مورد استناد درمقالات علمی-پژوهشی حوزه علوم پزشکی انجام پذیرفت.مواد و روش ها: این مطالعه بصورت مقطعی و به روش تحلیل استنادی برای یک دوره بیست و دو ساله (ازسال 1370 تاسال 1392 ) در میان کلیه مقالات علمی-پژوهشی منتشره در مجله علمی_پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل به اجرا درآمد. داده های مورد نظر با استفاده از فرمی محقق ساخته متناسب با اهداف پژوهش جمع آوری و با استفاده از شاخص هایآمار توصیفی مورد پردازش قرار گرفت.یافته ها: یافته های حاصل از استخراج 19069 منبع مورد استفاده در 876 مقاله منتشره، در قالب 72 شماره از مجله فارسیدانشگاه علوم پزشکی بابل طی 22 سال، نشان داد که تعداد استفاده از قرآن کریم و نهج البلاغه بعنوان منبع مورد استناد بهترتیب 157 و 2 مرتبه (کمتر از 2 درصد) بود. پر استنادترین سوره های قرآن، به ترتیب سوره بقره و بدنبال آن سوره هایمائده و اسراء بوده اند.نتیجه گیری: گرچه یافته های پژوهش از بکارگیری قرآن و نهج البلاغه در بروندادهای علمی در قالب مقالات علومپزشکی حکایت دارد اما میزان آن محدود و در حد قابل قبولی به نظر نمی رسد.

قرآن، نهج البلاغه، تحلیل استنادی، منابع، بروندادهای علمی، علوم پزشکی