ثنا صفری - دکتری مدیریت آموزش عالی دانشگاه شهیدبهشتی تهران ایران

موسسات آموزش عالی برای تحول سازمانی و ارتقای کیفیت علمی با فرصتها و چالشهای زیادی رو به رو هستند برخی از این چالشها عبارت اند از انتظارات فزاینده در خصوص کیفیت برنامه های آموزش عالی، مرتبط کردن برنامه ها با تغییرات اجتماعی و اقتصادی، تحولات تکنولوژیکی تغییرات در جمعیتهای دانشجویی، پارادایمهای متغیر در خصوص تدریس و یادگیری کارآمد و خلاق علاوه بر این در جهت حرکت به سوی جامعه دانایی محور، ضرورت بازآموزی اعضای هیئت علمی و بهبود مستمر روشهای آموزش عیان است شکی نیست که این مسائل روشهای سنتی جوامع دانشگاهی را به چالش کشانده است در چنین محیط پویایی دانشگاهی ضرورت ارتقای عملکرد اعضای هیئت علمی آشکار می شود هدف آموزش مهندسی برآورده کردن نیاز کسب و کار مهندسی است بالتبع آموزش ارائه شده مستلزم توسعه مهارتهای لازم برای کاربردی کردن دانش کسب شده است اعضای هئیت علمی به عنوان مجریان آموزش نقش کلیدی در کیفیت آموزش و به تبع آن در کیفیت کل نظامهای اموزشی ایفا می کنند از این رو ارتقای کیفیت آموزشی اعضای هئیت علمی اهمیت دو چندان پیدا کرده است بهبود فعالیتهای اعضای هیئت علمی نه تنها نیازمند تخصص در رشته علمی خاص، بلکه مستلزم تقویت مهارتها و تخصصهای دیگری نظیر روانشناسی یادگیری، فنون ارزشیابی آموخته ها مدیریت و سازماندهی فرایندهای آموزشی و گروهی است این گونه صلاحیتها لزوما به رشته تخصصی علمی اعضای هیئت علمی مربوط نمی شود از اعضای هئیت علمی دانشگاهها انتظار می رود نقشهای گوناگونی را ایفا و در هر نقش در بالاترین سطح حرفه ای عمل کنند در این مقاله سه سوال پژوهشی به طور خاص بررسی شده است 1 – ماهیت مفهومی تدریس و یادگیری چیست؟ 2 – مولفه های تشکیل دهنده فرایند تدریس – یادگیری کدام اند ؟ 3 – میزان اهمیت هر یک از مولفه های تشکیل دهنده فرایند تدریس – یادگیری چقدر است؟

فرایندتدریس - یادگیری ، اعضای هیئت علمی ، آموزش دانشگاهی ، کیفیت ، ارتقای عملکرد