محمدصادق زاهدی - استادیارفلسفه دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) نویسنده مسئول
خدیجه اصل بیگی - کارشناسی ارشدفلسفه و حکمت اسلامی

درمعرفت شناسی کلاسیک شکاکیت درمقابل معرفت قرارداشته و روشهای مختلفی برای پاسخ به شکاکان ارایه میشود ویتگنشتاین متاخر باتماییز نهادن میان معرفت و یقین رویکرد جدیدی را معرفت دارد به باور وی صورت ابتدایی بازی زبانی یقین است که درعین معقولیت بی نیاز ازهرگونه توجیه و دلیل است به زعم وی برخی ازگزاره ها وجود دارند که درعین این که تردید درآنها محال است ادعای معرفت به آنها نیز مهمل است ویتگنشتاین این گزارها را گزاره های محوری می نامد و معتقد است تصویر ما ازجهان با تکیه برآ«ها ساختهمیشوند این گزاره های محوری ازآن جهت که مبنای بازیهای زبانی ما و اساس هرگونه تحقیق و پژوهشی هستند که به دست ما انجا میگیرد قطعی و یقینی اند اوقطعیت و یقینی بودن این گزاره ها رابه منزله خطاناپذیربودن یا مطابقت آنها با واقع نمی دداند بلکه به باور وی مبانی معرفت ادمی نه برتوجیه که برحوزه ای ورای آ« یعنی عرصه عمل و نحوه معیشت وی متکی است دراین مقاله دیدگاه ویتگنشتاین درباره یقین را تبیین خواهیم کرد و درنهایت درباره این که ایا نظریه وی توانسته است معضل شکاکیت درفلسفه را حل کند داوری خواهیم نمود

ویتگنشتاین متاخر ، یقین ، شک ، معرفت ، توجیه ، شکاکیت