امیر کاووسی - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مصطفی آدرسی - دانشجوی دکترا، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
علی محمد باغ علیشاهی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران- نویسنده مسئول

روسازی مرکب، نوع به خصوصی از روسازی است که از ترکیب یک یا چند لایه بتن اعم از بتن غلتکی (RCC)، بتن معمولی (PCC) اساس سیمانی (CTB) با اساس تثبیت شده با سیمان (CSB) همراه با یک یا چند لایه روسازی آسفالتی که عموماً روی قسمت بتنی قرار می گیرد تشکیل شده است. دو دیدگاه در طرح روسازی مرکب وجود دارد. دیدگاه اول طرح روسازی مرکب به صورت یکجا و حاصل یک روسازی با دو جزء بتنی وآسفالتی می باشد. در دیدگاه دوم، روسازی بتنی اجرا شده به دلایل مختلف از قبیل تأمین نشدن مقاومتسازه ای مطلوب و یا به دلیل کاهش سر و صدا و یا در مواردی برای افزایش ایمنی رانندگی با اقدام به بهبودبافت سطحی، نیاز به روکش، احساس شده که در این حالت یک لایه آسفالتی با کیفیت مطلوب روی لایه بتنقدیمی اجرا می شود. در این راستا در منابع مختلف، طرح های متفاوتی از روسازی مرکب ذکر شده است وهدف از ارایه این مقاله بررسی چهارچوب روش های مختلف و مقایسه نتایج روش های طراحی روسازی مرکببا یکدیگر می باشد. به این منظور در ابتدا به جهت تعیین جایگاه این نوع روسازی، مقدمه ای ارایه شده و درادامه با ذکر اصول به کار رفته در فرآیند طراحی در روش های مختلفی نظیر آشتو 1993 و روش طراحیآیین نامه انگلیس، هرکدام از این روش ها به همراه چند روش دیگر از قبیل روش مهندسین ارتش آمریکا روش طراحی اداره راه و ترابری ایلینویز (IDOT) و روش طراحی کشور دانمارک با هم مقایسه شده است.

روسازی مرکب، روش های طراحی روسازی، روسازی صلب و انعطاف پذیر