بررسی نسبت انرژی درکشت مکانیزه سویا در منطقه دشت مغان ( شهرستان پارس آباد)

امروزه قسمت قابل توجهی از انرژی، برای انجام کارهای کشاورزی و مکانیزه کردن آن، به کار می رود و هزینه های قابل توجهی برای تأمین انرژی مورد نیاز، در کشاورزی صرف می شود . به همین خاطر، امر تحقیق و بررسی اساسی در مورد انرژی، منابع آن، بازده و جایگاه آن در مکانیزاسیون کشاورزی لازم و ضروری به نظر می رسد . از طرف دیگر، با توجه به اینکه بازده انرژی ، معیار پیشرفت تکنولوژی وکاربرد صحیح آن است،داشتن سیاست های مشخص در سطح کلان ،برای برآورد احتیاجات انرژی ، جلوگیری از ضایعات انرژی و کاهش آنها، ارائه برنامه های دراز مدت برای به کارگیری تکنولوژی های پیشرفته در استفاده موثر از منابع موجود ،بسیار حیاتی است . این تحقیق در شهرستان پارس آباد مغان انجام گرفته است که سطح کل زیر کشت زراعی 95680 هکتار می باشد و از این مقدار 4508 هکتار زیر کشت سویا می باشد . سویا در این منطقه به صورت کشت دوم ، بعد از برداشت غلات ، کشت می گردد . در این تحقیق شاخص نسبت انرژی برای محصول سویا، در سال زراعی 1393 مورد بررسی قرار گرفت . برای تعیین میزان انرژی نهاده و ستانده این محصول، پرسشنامه ای با توجه به اندازه جامعه مورد مطالعه طرح گردید.با استفاده از روش نمونه گیریتصادفی، درنهایت تعداد 100 پرسشنامه ، بین کشاورزان سویا کار توزیع شد.علاوه بر آن ، مطالعه میدانی نیز در مزرعه انجام گردید.داده های حاصل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که نسبت انرژی برای محصول سویا، در این شهرستان 4/332 بدست آمد . در نهایت راهکارهایی به منظور بهبود وضعیت بکارگیری منابع انرژی و صرفه جویی در مصرف آن، در منطقه ارائه گردید .

Keywords:

کارایی , نسبت انرژی , سویا , مکانیزه , پارس آباد