قوانین چند معیاره تخصیص مسئولیت های کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در مقیاس ملی با رویکرد عدالت عنوان

مهار تاثیرات منفی پدیده تغییرات اقلیم جز در سایه پذیرش واعمال سیاست کاهش انتشار مبتنی بر اصول عدالت امکان پذیر نمی باشد در سال های اخیر گروهی از تحقیقات شاخص های انصاف وعدالت در حوزه تغییرات اقلیم ومسئولیت های کاهش انتشار پرداخته اند اما خلا تحقیقاتی ارزیابی واعمال این اصول در مقیاس ملی ودرون کشوری مبنای این تحقیق قرار گرفته است در این پژوهش 15 ترکیب خطی از معیارهای عدالت با تمرکز بر اصل عدالت افقی در میان استان ها ومناطق کشور ایران مورد بررسی قرار گرفته تا ضمن ارزیابی اقتصادی راهکارهای مختلف روند کاهش عادلانه را دنبال کند.نتایج تحقیق نشان می دهد که اعمال هدف کاهش فرضی 20% برای کشور ایران در دوره 1390 منجر به افت تولید ناخالص داخلی (GDP) به میزان 9-7% خواهد شد از میان مدل های پیشنهادی برای کشورهای در حال توسعه همچون ایران اعمال ضریب وزنی سنگین تر به شاخص میزان انتشار CO2eq به ازای ارزش افزوده صنعت ضمن حمایت از مناطق محروم و ایجاد فرصت های آتی رشد دراین مناطق ا ز نظر اقتصادی نیز مطلوب ترین گزینه به شمار می رود.این نکته قابل بحث است که الزام کشورهای در حال توسعه برای کاهش انتشارها به معنای باز داشتن این گروه از روند توسعه پیش رو وتوقف آن ها در موقعیتی همواره عقب تر از کشورهای توسعه یافته وصنعتی جهان خواهد بود بنابراین حمایت از این کشورها در زمینه کاهش انتشار ضمن جبران افت اقتصادی با استفاده از روش های تعاملی چون سازوکارهای توسعه پاک (CDM) ودیگر روش ها باید در زمره تصمیم گیری های سازمان های مسئول وبین الملل قرار گیرد.

Keywords:

تغییرات اقلیم , گاز گلخانه ای , اقتصاد , عدالت , ایران