سعیده برزگر - دانشجوی کارشنای ارشد مدیریت محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران

ناپایداری جوامع شهری وپیامدهای زیانبار آن مانند افزایش آلودگی های محیط زیستی کاهش توان اکولوژیکی افزایش مساحت منطقه پشتیبان وافزایش فشار وارد بر محیط زیست تابعی از متغیرهای جمعیت سرانه والگوی مصرف می باشد دستیابی به توسعه پایدار یکی از راه حل های قابل تامل در حل چنین معضلاتی می باشد با گسترش مفهوم توسعه پایدار در سطح بین المللی دانشمندان مدلهای کمی وکیفی متعددی برای اندازه گیری توسعه پایدار جوامع وشهرها ارائه نموده اند یکی ازمدلهای کمی مهم روش جای پای بوم شناختی (EF) می باشد EF یکی از ابزارهای مفید برنامه ریزی محیط زیست شهری برای شناسایی واندازه گیری میزان آثار بر محیط زیست شهری است هدف این تحقیق برآورد کمی ومقایسه تطبیقی میزان زمین تامین کننده نیازهای ساکنان منطقه یک تهران در سال های 1385و390 با استفاده از مدل جای پای بوم شناختی می باشد نتایج بررسی های صورت گرفته نشان می دهد سرانه EF در منطقه یک در سال های 1385و1390 به ترتیب برابر 1.4و2.5 می باشد که این مطلب خود موید بالا رفتن سرانه مصرف ساکنین این منطقه می باشد.

توسعه پایدار ، شهر ،جاپای بوم شناختی ،برنامه ریزی محیط زیست