بررسی اسکانهای غیر رسمی و تاثیر گروههای حاشیه نشین بر امنیت اجتماعی شهری (نمونه مورد مطالعه : شهر سنندج)

اسکان غیر رسمی و حاشیه نشینی همراه با بزرگتر شدن شهرها در ایران پدیده ای رو به رشد است. اکنون سرعت توسعه شهری از ظرفیت و توانایی شهرداری ها و دولت در گسترش زیرساخت ها و ایجاد اشتغال سبقت گرفته است. در نتیجه این پدیده به سرعت و به صورتی بی قاعده گسترش یافته است و در پاسخگویی فقرا به نیاز سکونت شان در مدت زمان بسیار کوتاه شکل می گیرند . در این پژوهش ابتدا مفاهیم و تعاریف مرتبط با موضوع اسکان غیر رسمی مورد بحث قرار می گیرد و سپس تاثیر گروههای حاشیه نشین بر امنیت اجتماعی شهری مورد بررسی قرار گرفته و در ادامه، مطالعه حاضر منطبق است بر شهر سنندج مرکز استان کردستان که مورد توجه مهاجرین روستا یی و سایر نقاط شهری استان بوده است بطوریکه جمعیت شهری آن طی سه دهه گذشته به بیش از 3 برابر افزایش یافته است. بنظر می رسد گسترش اسکان های غیر رسمی و حاشیه نشینی در این ناحیه شهری در نتیجه فقدان کارکردهای خدماتی به نقاط روستا یی بوده که عوارض آن در سیکل مهاجرت ها و گسترش حاشیه نشینی دیده می شود. در انتها، هدف ارتقا کیفی معماری، تولید مسکن و افزایش سرانه کاربری های عمومی در اسکانهای غیر رسمی شهر سنندج می باشد. این مقاله با مرور منابع مختلف و معتبر در این زمینه و ویژگی های آن مورد توجه محققان و تحلیل گران استخراج شده است و داده های مورد نیاز در این پژوهش به صورت توصیفی - تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای و بررسی مطالعات اسنادی گرداوری شده است.

Keywords:

اسکانهای غیر رسمی , حاشیه نشینی , امنیت اجتماعی , شهر نشینی , شهر سنندج ,