اثربخشی مدل پرمای سلیگمن برشادکامی افراد مبتلا به دیابت

زمینه و هدف: دیابت از جمله بیماری های مزمنی است که پیامد ها و مشکلات فراوانی دارد. این بیماری علاوه بر عوارضی که بر تعداد کثیری از دستگاه های مختلف بدن می گذارد،گرفتاری های روانی ، اجتماعی عمده ای نیز دارد.کنار آیی با این همه مشکلات و فرایند طولانی درمان همواره بیماران مبتلا و خانواده های آنان را دچار بحران های متعدد کرده است.هدف پژوهش حاضر، تأثیر پنج مقیاس مدل پرمای سلیگمن شامل هیجان های مثبت، درگیری، روابط، معنا و پیشرفت بر شادکامی بیماران مبتلا به دیابت می باشد. روش بررسی: در این مطالعه کلیه بیماران مبتلا به دیابت مراجعه کننده به پزشکان متخصص شهرستان تربت جام در سال 94-93 مورد بررسی قرار گرفت. در پژوهش شبه تجربی حاضر با طرح پیش آزمون پس آزمون، ابتدا 100 آزمودنی با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و سپس از میان آنان 16 بیمار به صورت تصادفی انتخاب شدند. آزمودنیها به دو گروه 8 نفر (گروه آزمایش و گروه کنترل) تقسیم شدند و هر دوگروه در مرحله پیش آزمون به مقیاس شادکامی آکسفورد پاسخ دادند. گروه اول در 11 جلسه مدل پرمای سلیگمن را دریافت و گروه دوم هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. سپس در هر دو گروه در مرحله پس آزمون مقیاس شادکامی آکسفورد اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آماری میانگین، انحراف استاندارد و تحلیل کواریانس استفاده شد.یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که مدل پرمای سلیگمن به طور معناداری شادکامی افراد مبتلا به دیابت را افزایش میدهد (فرمول در متن اصلی مقاله) نتیجه گیری آموزش مدل پرمای سلیگمن شامل هیجان های مثبت،درگیری،روابط ،معنا و پیشرفت که بخش مهمی از اصول روانشناسی مثبت نگر هستند می توانند شادکامی افراد مبتلا به دیابت را افزایش دهد

Keywords:

مدل پرمای سلیگمن , شادکامی , افراد مبتلا به دیابت