کبرا حسینی شیرتری - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری
اسماعیل نصیری هندخاله - استاد یارجغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور

افزایش جمعیت شهری و به دنبال آن گسترش شهر به سمت پیرامون سبب مکان گزینی نا مناسب کاربری ها بدون در نظر گرفتن شرایط محیطی از قبیل نوع خاک و جنس زمین، مقدار، سطح آب هایزیر زمینی و فاصله مناسب از کانون خطرات گردیده است. مکان گزینی نامناسب کاربری، میزان آسیب پذیری مناطق را به هنگام حوادثی از جمله زلزله، سیل، آتش سوزی و حوادث مشابه را دوچندانخواهد کرد. منطقه 18 در منتهی الیه جنوب غربی تهران، در زمانی نه چندان دور به عنوان حاشیه شهر بدون توجه به اصول مکان یابی، توسط کاربری های مختلف اشغال شده است. این عامل علاوه برآسیب های محیطی در قبل از وقوع بحران، مقابله با سوانح در هنگام بروز آن و همچنین عملیات پشتیبانی و امداد پس از بحران را با مشکل مواجه می نماید. در این پژوهش با یررسی های میدانی ومطالعات کتابخانه ای، کاربری های ناسازگار با شرایط محیطی شناسایی و ارتباط آن ها با خطرات بحران آفرین مشخص شده است. نتایج نشان می دهد که برداشت شن و ماسه و فعالیت های صنعتی در فرونشست تدریجی زمین و تشدید خطرات ناشی از زلزله بیشترین تاثیر را دارا می باشد

کاربری زمین، تشدید بحران، فرو نشست زمین، منطقه 18 ، مکان گزینی