رابطه رضایت از پرداخت و رضایت شغلی با میل به ماندن در کارکنان بیمه ایران

هر سازمانی برای نیل به اهداف خود احتیاج به منابع مختلفی دارد و بدون شک مهم ترین منبع در هر سازمان نیروی انسانی شاغل در آن سازمان است . یکی از مهمترین موضوعات مطرح در مدیریت، مسأله ماندگاری و تمایل به ماندن در محل کار سازمانی است، از اینرو تلاش های مدیران در جهت حفظ و نگهداری منابع انسانی، ایجاد رضایت در کارکنان و جلوگیری از عدم رضایت آن ها است. در پژوهش حاضر سعی شده است تا ضمن ارائه تعاریف و مفاهیم، متغیرهای رضایت از پرداخت، رضایت شغلی و تمایل به ماندن ازنظر دیدگاه ها و تئوری های مختلف مورد بررسی و مداقه قرار گیرد. هدف پژوهش حاضر آن است که مشخص نماید سهم هریک از متغیرهای فوق در میل به ماندن کارکنان در بیمه ایران به چه میزان است و به این ترتیب به مدیریت سازمان کمک نموده تا با توجه و تکیه هر چه بیشتر بر این عوامل از خروج کارکنان جلوگیری نموده یا دست کم از نرخ آن بکاهد. بدین منظور 3 فرضیه اصلی و 7 فرضیه فرعی را مطرح نموده است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش تحقیق، توصیفی از نوع پیمایشی است.جامعه و نمونه آماری پژوهش حاضر را، مدیران و کارشناسان بیمه ایران تشکیل داده است و از تکنیک های تحلیل عاملی تاییدی ( CFA ) و مدل سازی معادلات ساختاری( SEM ) استفاده شده است. در این پژوهش به دلیل تعدد متغیرها و چند سطحی بودن مدل و ناتوانی نرم افزارهای چون لیزرل، آموس، EQS و.. برای تایید مدل از روش حداقل مربعات جزیی ( PLS ) با استفاده از نرم افزار SMARTPLS نسخه 3 استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که رابطه قابل ملاحظه ای بین متغیرهای رضایت از پرداخت و رضایت شغلی وجود دارد. همچنین با توجه به ضریب همبستگی و ضریب مسیر می توان گفت که سهم متغیر رضایت شغلی در پیش بینی میل به ماندن بیشتر از سهم رضایت از پرداخت می باشد. با توجه به ضریب مسیر می توان گفت که بیشترین سهم را عوامل محیطی و کمترین سهم را عدالت در پرداخت داشته است.

Keywords:

رضایت از پرداخت , رضایت شغلی , میل به ماندن