مانا آغوز شاهمرادی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری
حیدر جهان بخش - دکترای معماری و استادیار دانشگاه پیام نور
ندا متولی باشی نایینی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری

جنبش های شهرسازی اخیر در شهرهای ایران و بویژه تهران، شهرهای دیگر با وجود تکاپو، از جهتی رو به صعود کمی و از جهت دیگر رو به سقوط کیفی، از لحاظ تقلیدهای کورکورانه در معماری ساختمان بدون توجه به فرهنگ منطقه و تنها با نگاهی از حیطه زیباشناسی، به دور از کاربردی بودن آن، هستند که باعث عدم توجه بازدیدکنندگان از چنین مکان هایی می شود. این امر بدنبال خود، ضعف در پایداری مناطق بومی را به همراه داشت ه است . با تحقیقات میدانی و تجربی در زندگی مردم بومی و غیربومی ساکن در عسلویه، چه از ابعاد فرهنگی و چه از لحاظ صنعت ساخت، عدم توجه به موارد فوق را می توان به وضوح شاهد بود. شهرستان عسلویه با داشتن سنتها، مراسم خاص محلی و لباس های مخصوص به خود، دارای یک فرهنگ غنی، باارزش و قابل ارائه به قشرهای دیگر می باشد. توجه به این شهرستان با رفت و آمدهای متعدد و انحصاری که به سبب وجود منطقه پتروشیمی، دارا میباشد، از یک سو حائز اهمیت بوده و از سوی دیگر عدم وجود امکانات مناسب برای تأمین نیازهای یاد شده در آن که بتواند پاسخگوی تبلور مسائل فرهنگی و گردشگری پایدار آن منطقه، برای مردمی که به آنجا رفت و آمد دارند و یا سفر خواهند کرد، باشد و همچنین بتوان از آن بعنوان یک سمبل در نوار ساحلی آنجا برای کشتی هایی که عبور میکنند، بهره جست. برای تحقق بخشیدن به این هدف، میتوان با در نظر داشتن معماری بومی منطبق بر آنجا و شناخت فرهنگ، هنر و سنتهای ساکنین به نوعی توسعه صنعتی و اقتصادی را همگام با توسعه گردشگری، با ایجاد امکانات مناسب و متناسب، کارا دانست و گامی موثر در این زمینه برداشت.

معماری بومی ، گردشگری پایدار ، شهرستان عسلویه ، فرهنگ و هنر