احمد پوراحمد - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران
محمود آروین - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران
شهرام بزرافکن - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس
مصطفی رینه - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری نحوه استفاده ، توزیع ، حفاظت ، ساماندهی مکانی فضایی فعالیت ها و عملکردهای شهری را برابر استاندارد ها، وضع موجود و آینده یعنی یک دوره زمانی خاص بررسی می کند و به ارزیابی کمی و کیفی کاربری ها در سطح شهر می پردازد. هدف این تحقیق بررسی تحولات و ارزیابی کاربری اراضی شهری در طرح های جامع شهر اهواز می باشد. روش مورد استفاده برای این تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد و روش گردآوری اطلاعات اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج مقایسه و بررسی تغییرات طرح های جامع 1347، طرح جامع 1367و طرح توسعه و عمران 1389 نشان می دهد که از کاربری های پیشنهادی طرح جامع 1347 به جزء کاربری صنعتی ، درصد تحقق کاربری های مسکونی ، تجارتی ، و خیابان کمتر از 100 درصد بوده است ، بررسی روند تغییرات کاربری اراضی در طی سال های 1367 و 1389 نشان می دهد که در اکثر کاربری ها به جزء کاربری هایی مانند تأسیسات و تجهیزات شهری ، زمین های مزروعی ، باغ ها و سایر کاربری ها در محدوده شهر افزایش داشته اند و همچنین در ارزیابی تحقق کاربری های پیشنهادی طرح جامع 1367 بیشترین درصد تحقق را کاربری های نظامی و انتطامی ، اداری ، آموزش عالی و کاربری مسکونی و کمترین درصد تحقق را فضای سبز و تأسیسات و تجهیزات شهری داشته اند به طور کلی فرایند برنامه ریزی کاربری اراضی باعث عدم تعادل در کاربری های شهر اهواز شده است .

ارزیابی کاربری اراضی ، طرح جامع شهری ، تحولات کاربری اراضی شهری ، کاربری های شهری ، شهر اهواز