سید مصطفی رضوی - پژوهشگر دکتری شهرسازی و مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
علی اصغر ملک افضلی - دکترای شهرسازی و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

همزمان با تغییرات اجتماعی و سیاسی وسیع در اواخر دهه 1980 و ، اوایل 1990 ظهور محلی گرایی به عنوان پاسخی به نگرانی های زیست محیطی و روندهای جهانی شدن بود . اثرات این شرایط، استقبال از برنامه ریزی و توسعه مشارکتی و افزایش نقش حکومت های محلی بود که این نیز مستلزم تفویض وظایف از بالا به پایین و تمرکززدایی از مراجع و قدرت های ملی بوده است . درنتیجه، از اواسط دهه 1990 و در پارادایم غالب در حوزه مدیریت شهری نوعی گذار به وقوع پیوست که از آن به گذار از مدیریت شهری به حکمروایی شهری تعبیر شده است. در مقاله حاضر پس از بررسی رویکردهای اداره شهر، مدیریت شهری و حکمروایی شهری و بررسی تعاریف هر یک از آنها به زعم نظریه پردازان، به بررسی تطبیقی و تحلیلی نظام های مدیریت شهری و حکمروایی شهری پرداخته شده است. ضمنا در این مقاله به منظور جمع آوری اطلاعات و تعاریف مربوطه از روش مطالعات کتابخانه ای و جستجوهای اینترنتی استفاده شده است.

حکومت ، مدیریت شهری ، حکمروایی شهری ، شهرسازی ، بررسی تطبیقی