مانا آغوز شاهمرادی - کارشناسی ارشد معماری
حیدر جهان بخش - دکترای معماری و استادیار دانشگاه پیام نور

در چند دهه اخیر، به علت رشد فراوان مناطق جنوبی کشور، میزان ساخت و ساز، در حال اوج گیری است. درصد بالایی از این ساخت و سازها بدون توجه به همسازی با اقلیم منطقه، شکل گرفته اند، درحالیکه وجود اقلیم منحصر به فرد این منطقه ضرورت همزیستی بالای آن در معماری محیطی و برای دستیابی به آسایش بیشتر را الزامی کرده است. بنظر می رسد، کاربرد انرژهای تجدیدپذیر در معماری منطقه می تواند در جهت بالا بردن سطح کیفی ساخت و ساز منطقه تأثیر بسزایی داشته باشد. چرا که از شاخص ترین ضعف های کمبود امکانات، عدم آگاهی کافی و نبود یک سیاستگذاری نظارتی- اجرایی فاز 3 در قالب یک قانون، مبنی بر ارائه آن به ارگانها در مواجهه با پروژه هایی در این اقلیم میباشد که بدون هزینه گزاف، انرژی تجدیدپذیر در اختیار دارد. سازمان انرژی های نو، گامهای بسیاری در این زمینه برداشته است که می توان با بهره گیری از اطلاعات این سازمان در کنار ارگانهای دولتی در قالب یک برنامه معین، از سویی برای مشاورین و پیمانکاران و از سوی دیگر همراه کردن کارفرمایان در بکارگیری روش نوین ساخت و ساز باتوجه به اقلیم منطقه، از آن بهره جست. کاربرد انرژی خورشیدی در ساخت یک پروژه، می تواند هم از کاربردهای غیر نیروگاهی حرارتی خورشیدی مانند سیستم سرمایش-گرمایش و همچنین از کاربردهای نیروگاهی حرارتی خورشیدی که مستقیماً انرژی خورشیدی را به انرژی الکتریکی موردنیاز در بنای موردنظر تبدیل میکند، بهره ببرد . در پروژه های بزرگتر، استفاده از سیستم های فتوولتائیک بسته به نیاز، چه به صورت متصل به شبکه سراسری برق و یا مستقل از آن، بسیار حائز اهمیت است. در این تحقیق سعی بر آن است که برای رسیدن به معماری پایدار باتوجه به انرژی خورشیدی موجود در طبیعت و در دسترس بودن آن در چنین مناطقی بتوان در ایجاد معماری منطبق و همساز با اقلیم، گامی مؤثر برای بکارگیری اصولی معماری نوین، باتوجه به الگوهای بنیادی و آگاهی کامل، توسط تیم متخصص در جهت استفاده از آنها، برداشت.

انرژی تجدیدپذیر ، معماری خورشیدی ، معماری بومی ، انرژی خورشیدی ، سیستم فتوولتائیک ، همزیستی معماری