نقش آب در معماری باغ های ایرانی

از دیرباز همواره اعتقادات و باورها، آداب و رسوم، نحوه ی نیایش و پرستش و نوع اندیشه های متفاوت هر مردمی از یک شناخت عرفانی سرچشمه می گیرد که در شکل گیری معابد و نیایشگاه های ایشان نقشی اساسی ایفا کرده است. از آنجایی که اعتقادات و باورها در طول تاریخ در حال تغییر بوده و با این تغییرات در اعتقادات مردم تغییراتی نیز در ساخت پرستشگاه ها بوجود آمده است؛ ولی با این حال همواره حضور انسانها در معماری این فضا تاثیرگذار بوده است، و این بدین معنی است که حضور انسان نیایش کننده به ساختمان نیایشگاه ها هویت می دهد. این مقاله سعی دارد تا نماد حضور الهی را در فضای نیایشی که جلوه گرترین بخش نیایشگاه ها هستند و می توانند کل معماری این بناها را تحت تاثیر خود قرار دهند را تحلیل نماید. در این روند نخست به تعریف عرفان و مبانی عرفان در معماری پرداخته و سپس معماری پرستشگاه ها در ایران و هند مورد بررسی قرار گرفته و اشتراکات و اختلافات آنان بیان گردیده است. هدف این مقاله، شناخت میراث فرهنگی به جای مانده از اقوام و ملل ایران و هند و وابستگیهای تاریخی و روابط کهن جهت نزدیکی وتعامل این تمدنها و مطالعه وجوه اشتراک و اختلاف معماری آتشکده های زرتشتی و استوپاهای بودائی است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که، هر دو کشور، ایران و هند دو تمدن بزرگ و باستانی هستند که هر دو از یک اصل و تبارند. ساکنان هند و ایران در طول تاریخ حتی پیش از ورود قوم آریان با یکدیگر ارتباط داشتند. در این دو تمدن اشتراکاتی در کالبد معماری، نمادها و اندیشه های آنان وجود دارد .

Keywords:

عرفان , آتشکده , زرتشت , معابد , بودا