ویدا تنهائیان - داشجوی کارشناسی ارشد ناپیوسته معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر
شهریار شقاقی گندوانی - استادیار گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر

در دهه هفتاد با آغاز بحران انرژی در جهان، عصر پایداری آغاز شد و در پی آن سه حیطه مؤثر ارزش های اجتماعی، منابع محیطی و مهارت های طراحی در بحث توسعه وارد شدند. در راستای ارتقا کیفیت زندگی در توسعه پایدار، معماری باید ضمن کاهش مصرف انرژی و کاهش آلودگی محیط زیست ، عناصر خود را در جهت اهداف توسعه پایدار هماهنگ سازد و از جمله این عناصر آتریوم می باشد آتریوم اصطلاحی است که به حیاط داخلی یا مرکزی در معماری بومی روم باستان و نیز گونه ای از فضا و حیاط ورودی در کلیساهای دور صدر مسیحیت اطلاق می شد. امروزه، آتریوم به معنای یک فضای خالی و محصور می باشد که به صورت عمودی به ارتفاع چند طبقه ایجاد می شود و به علت ایجاد ارتباط بین فضای بیرون و درون اثرات مثبت روانی و عاطفی مداوم ایجاد می کند و با راه دادن نور طبیعی به فضای داخل ،فضاهای طبقاتی بزرگتری را نسبت به ساختمان های معمول ایجاد و محیط مطلوبی را فراهم می کند. آتریوم می تواند چنان طراحی شود که نه تنها اتلاف انرژی نداشته باشد بلکه نقش جدیدی هم در جهت کاهش مصرف انرژی به شکل سرمایش و گرمایش طبیعی، عملکرد غیر فعال خورشیدی ایفا کرده و با توجه به ویژگی واسطه حرارتی بودن آن امکان افزایش سطوح بازشو های داخلی را برای دریافت نور طبیعی بیشتر میسر سازد . در واقع هدف از این پژوهش شناختی اجمالی از آتریوم و بازشناسی مفاهیم معماری پایدار در آن و چگونگی استفاده و تاثیر آن در دستیابی به اهداف معماری پایدار می باشد.

آتریوم ، معماری پایدار ، انرژی ، اتلاف حرارتی