سپیده قربانی گلزاری

بافت های فرسوده قسمت عمده ای از شهرهای مارا تشکیل داده اند و از علل اصلی تهیه طرح های نوسازی مشکلات بسیاری است که ساکنین این بافت ها با آن دست به گریبانند. اقدامات همه جانبه در جهت احیاء، ساماندهی به عبارت دیگر «تجدید حیات شهری» می باشند. تجربیات سال های اخیر نشان داده است که مشوق های اقتصادی به تنهایی نمی تواند عامل محرک برای جذب مشارکت حداکثری ساکنین بافت های فرسوده باشد و عدم اعتماد به طرح های تهیه شده و سرنوشت این طرح ها از سوی ساکنین همواره عامل بازدارنده جهت مشارکت فعال مردم در بافت های فرسوده می باشد.در این راستا اعتمادسازی محلی و سازماندهی نهادهای مردمی زیربنای جلب مشارکت حداکثری مردم در فرایند نوسازی و بهسازی این بافت ها می باشد. اگرچه این بافت در گذشته به مقتضای زمان دارای عملکردهای منطقی و سلسله مراتبی بوده ولی امروز از لحاظ ساختاری و عملکردی دچار کمبودهایی می باشد و آن گونه که می بایست جوابگوی نیاز ساکنین خود نمی باشد. امروزه دغدغه اصلی عوامل ذیربط در نوسازی بافت های فرسوده جلب مشارکت در بافت برای تحقق پذیری اهداف و طرح ها و برنامه های نوسازی و بهسازی این بافت ها می باشد. لذا پژوهش حاضر در پی تبیین جایگاه و نقش مشارکتی در فرایند بازآفرینی بافت های فرسوده می باشد، که روش بررسی آن پیمایشی و مطالعه اسنادی_کتابخانه ای می باشد. یافته های تحقیق حاضر نشانگر این مهم می باشد که میزان گرایش به امر نوسازی بافت های فرسوده را تابع سطح دانش و آگاهی افراد و عقب ماندگی های اجتماعی و فرهنگی دانست.

بافت فرسوده ، مشارکت مردمی ، بهسازی و نوسازی ، تبریز