رضا میرزاخانی - رئیس گروه آبخیزداری واستحصال آب ،سازمان جنگلها مراتع وآبخیزداری
مهدی شفیعی چروده - دانشجوی دکترای آبو هواشناسی دانشگاه خوارزمی تهران

روندطبیعی توسعه درکشورهایی نظیرایران باعث تخریب محیط زیست ومنابع طبیعی شده وخسارات سیل مرتباًافزایش مییابد. رشد 250 درصدی خسارات ناشی ازسیل کشوردرپنج دهه گذشته مؤیداین مدعاست.پدیده سیل بالقوه می تواند باعث صدمه ، بیماری یا مرگ افراد آسیب یاتخریب یا از دست دادن تجهیزات ودارایی ها شود..اگر طرحهای پیشگیری وکنترل سیل با رویکرد کنترل سیل از سر منشا اجرا گردند تحقق اهداف این طرحها عملی تر می گردد.آبخیزداری از آنجا که خصوصیات توپوگرافی ،فرسایش ورسوب زایی وبارش ورواناب های حاصل از ان وهمچنین وضعیت اقتصادی اجتماعی حوزه سیلخیز را بررسی ونحوه بهربرداری از منابع آب وخاک را مطابق توان حوزه مدیریت می کند برای پیشگیری وکنترل سیبلاب امری اجتناب ناپذیر است.از آن هنگام که برای اولین بار واژه آبخیز توسط ج . و پاول John Wesley Powell در سال 1896 تعریف شد بیش از یکصدو سی سال می گذرد و در مقاطع مختلف زمانی، آبخیزداری معانی متفاوتی را تداعی نموده است. دراین مقاله سعی شده که با مروری بر تحقیقات انجام شده در ایران ، تاثیر اقدامات آبخیزداری بر کنترل رواناب ونهایتا کاهش دبی سیلابی را به صورت کمی بررسی نماید. بطور کلی نتایج این تحقیقات بیان میدارند که اقدامات ابخیزداری خصوصا بند های تاخیری CHECK DAM یکی از روشهای موثر در مدیریت هیدرولوژیکی حوزه آبخیز می باشد.

اقدامات آبخیزداری ،، ،کنترل سیلاب ، بند های سیل گیر CHECK DAM