آسیب شناسی معماری اسلامی عصر امروز ایران

زمانه ای که در آن زندگی می کنیم، آسان می آفریند و آسان نیز ویران می کند. چراکه هیچ پیوند درونی با صوری که خلق می شوند احساس نکرده و همواره کوشیده ایم با آفریدن صورت های بدیع تر از سد سبک ها و صورت هایی که پیش تر آفریده ایم، بگذریم. آفریدن و ویران کردن، برجسته ترین وجه روح بی قرار زمانه ماست. کشورها، دولت ها، شهر ها آسان و شتابان می رویند و آسان و شتابان چون حباب در خم و خیز امواج طوفان تمدن معاصر محو می شوند، بی آن که چینی بر جیین و خمی بر ابرو آریم. چرا که تنومند ترین تمدن ها را، بی رگ و ریشه آسان تر می شود به زمین انداخت. بررسی های تاریخی در این پژوهش نشان می دهد که معماری معاصر ایران را نمی توان فاقد فرم دانست و در عین حال هم نمی شود گفت دارای فرم خاصی است. معماری معاصر تا امروز هویتی را که لازمه ی گذار از این مرحله تاریخی باشد، از خویش بروز نداده است. اکنون این دو پرسش مطرح است: اول این که چرا علی رغم امکانات وسیع امروزی از رایانه ... تا سرمایه، بشر قادر به استمرار و یا مبادرت به ساختن نمونه های مشابه یا بهتر از نسخ قبلی شاهکارهای تاریخ را نداشته است؟ آیا اگر بخواهیم به تقویت عوامل هویتی و مظاهر و تشخیص در شهر سازی و معماری کشورمان بپردازیم، اتکا صرف به ارزش های گذشته کافی است؟ یا اینکه باید عوامل دیگری را علاوه بر ارزش های تاریخی و فرهنگی مدنظر قرار دهیم؟ در این نوشتار تلاش شده به آسیب شناسی معماری حاضر ایران در دوران اسلامی به طور تفصیلی-تحلیلی پرداخته شود.این پژوهش از لحاظ هدف از نوع تحقیقات بنیادی-کاربردی، براساس ماهیت داده ها از نوع تحقیقات کیفی و براساس روشهای جمع آوری داده ها و اطلاعات از نوع پژوهش های اسنادی می باشد.

Keywords:

معماری معاصر ایران , معماری گذشته ایران , آسیب شناسی