سنجش میزان تاثیر ظرفیت و توانمندی اجتماع بر اسیب پذیری نواحی شهری مبتنی بر نگرش مدیریت خطر بحران اجتماع محور، نمونه موردی: یوسف آباد تهران

مدیریت بحران و نگرش های جاری در این زمینه از یک طرف تنها متوجه آسیب پذیری های کالبدی در این حوزه می باشد و از طرف دیگر اقدامات تبعی جهت کاهش آسیب پذیری نیزمقاوم سازی کالبدی و ارتقا آمادگی ناچیز سازماندهی در حین وقوع بحران را شامل می شودوتوانمندی ها و ظرفیت های ساکنین را جهت کاهش آسیب پذیری ها و به تبع آن کاهش تلفات و خسارات نادیده می انگارند. حال انکه نگرش هایی اخیر که به حوزه مدیریت بحران وارد شده اند براین نکته تاکید دارند که اولا آسیب پذیری فراتر از آسیب پذیری های کالبدی است و آسیب پذیری ها رابطه معکوس و نسبتا کاملی با توانمندی ساکنین در مواجهه با بحران دارند. از این رو بر پایه نگرش مدیریت اجتماع محور خطر بحران ضرورت بازشناسی شاخص های آسیب پذیری و توانمندی ساکنین ضروری است. براین اساس در این پژوهش ضمن بازشناسی سنجه های توانمندی ساکنین وآسیب پذیری های آنان در مقابل بحران در محله یوسف آباد تهران، به سنجش ارتباط این گویه ها و در نهایت متغییر ها مبتنی بر فرآیند تحلیلی زمین آمار و برمبنای فرآیند تحلیل مسیر توسط نرم افزار SPSS خواهیم پرداخت. نتایج و یافته های حاصل از این پژوهش بیانگر این نکته است که آسیب پذیری نواحی شهری تنها متاثر از عوامل کالبدی نیست بلکه مولفه های اجتماعی و سازماندهی نیز به شدت بر میزان آسیب پذیری تاثیر گذار است.

Keywords:

آسیب پذیری , توانمندی , ظرفیت , همبستگی , درون یابی , تحلیل عاملی , تجلیل مسیر