احمد میرزا کوچک خوشنویس - استادیار پژوهشگاه میراث فرهنگی
زهره شیخ جعفری - دانشجوی کارشناسی ارشد مقطع معماری دانشگاه پیام نور بندرعباس

کودک نماد یگانگی با طبیعت است. کودکی سرآغاز راهی است ، رودی که در بستری گام برمی دارد و به سوی سرمنزلی در حرکت است و این بستر همان جوهره وجود، همان طبیعت و همان فطرت است. کودک از آغاز راه می آموزد بدون انکه معلمی داشته باشد آموزگارش طبیعت است. کودکان و نوجوانان، آینده سازان سرزمین ماهستند. رشد ایده آل امروز آنان هدف همه تلاش هایی است که برای داشتن جامعه ایده ال فردا انجام می دهیم. فرآیند اموزش و پرورش کودکان ونوجوانان در محیط اتفاق می افتد و مسلما معماران به عنوان طراحان فضا درخلق این محیط تاثیرگذار هستند. توجه به ویژگی های کیفی که از مولفه های حائز اهمیت در طراحی فضاهای اموزشی است، می تواندنقش به سزایی در بهبود فرآیند آموزش و نیز پرورش و تربیت ایفا نماید. وجود «امنیت» ازمعیار های کیفی مهم در طراحی فضا برای کودکان و نوجوانان می باشدو در کنار سایر عوامل می تواند به دنبال خود « احساس تعلق خاطر» نسبت به فضا را به همراه داشته باشد، احساس تعلقی که باعث شود نوجوان فضا را دوستداشتنی تلقی نماید.تا بتواند در محیط بماند و حضورش استمرار داشته باشد، حضوری که بعد از گذشت سال ها، بخشی از تاریخ زندگی و هویت وی را رقم بزند. محیط مدرسه باید محیطی محرک برای خلاقیت کودک باشد. نیازهای کودکان که هم شاملم آموزش است و هم پرورش حتما باید در طراحی ها مدنظر قرار گیرند.مدرسه محل زندگی مشترک کودکان است. پویاترین تعاملات آنان در فضایی صورت می گیرد که به قید برخورداری از کامل ترین ویژگی های یک زیستگاه خانه دوم نام می گیرد. با توجه به این مسئله باید امنیتی را درفضای مدارس ایجاد کنیم تا حس تعلق خاطر نسبت به این مکان ایجاد شود و اگر این فضا برای آنان دوست داشتنی باشد تلاش می کنند تا زندگی شان براساس الگوی مدرسه باشد.

دبستان، امنیت، فضا، حس تعلق خاطر