بررسی جایگاه نیارش در معماری گذشته و معاصر ایران

معماری سنتی گذشته ی ایران سرشار از نکاتی است که ممکن است گاهی گوشهای از آن کشف و مورد استفاده قرار بگیرد و اساس و سنت آن، پویایی و روزآمدی است. بنابراین بزرگترین ویژگی بناهایی اینچنین، همه جانبه نگری و نکته سنجیهای علمی، فنی و اجرایی در جهت ایستایی آن است. در این مقاله سعی بر آن است که با شناخت عناصر، مصالح و المان های تشکیل دهندهی معماری گذشتهو معاصر ایران به بررسی ویژگی ها و خصیصه های این معماری پرداخته شود. در وضعیت کنونی پیشرفت سریع فنآوری ساخت و از باعث گردیده که بدون دانش فنی و عدم اطلاع از اصول و قوائدطراحی، ساخت و ساز معمارانه برای افراد غیر متخصص مقدور نباشد.از طرف دیگر معمار معاصر باید نسبت به مهندسی، زیبایی شناسی، جامعه شناسی و نهایتا برنامه ریزی آگاه باشد. اما با این وجود معماران امروز تحت تاثیر سنت های قدیمی همانند یک هنرمند صرف آموزش می بینند. ضمن پذیرش نقاط و موارد ضعف چه به لحاظ تکنیکی و چه در جزئیات اجرایی در محصولات معماری سنتی گذشته بایدگفت متأسفانه ساختمان هایی که بدون اتکا به لایه های پنهان فنون معماری سنتی گذشته ساخته شده و تنها به حفظ ظواهر بسنده کرده اند، موجبات بیشترین بهانه جویی ها را برای کسانی فراهممی کنند که به گونه ای اغراق گرا و متعصبانه هر نوع کارآیی ابنیه تاریخی و سنتی را به دیده تردید و انکار می نگرند و یا درتصمیم گیری های امروزی چارهای جز تخریب کامل آنها را نمی پذیرند. در این پژوهش با توجه به اینکه تحقیق توصیفی_تحلیلی می باشد با استناد به منابع موجود مطالبی که مربوط به موضوع مقاله می باشد جمع بندی شده است. سپس اصول مربوط به هریک از جهان بینی دینی، فلسفی و علمی در مورد نیارش بررسی شده است استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای از روش های مورد استفاده در این پژوهش می باشد.

Keywords:

نیارش , گذشته , معماری , ایستایی و فن , معاصر