بررسی دلایل عدم پایداری اجتماعی بخش عمده ای از شهرک شوشتر نو

شهرک شوشتر نو یکی از نمونه های شناخته شده در شهر سازی ایران محسوب می شود که توسط کامران دیبا طراحی و اجرا شده است. این شهرک درسال 1362 جایزه معماری آقا خان را دریافت کرد و در سال 1377(2000م )در نمایشگاه آثار معماری وشهرسازی شاخص قرن به نمایش در آمد.در زمانی که نگاه معماران هم دوره اش به معماری مدرن و غرب معطوف بود، کامران دیبا به ارزش های معماری پایدار و فرهنگوسنت ایرانی توجه داشت.و به گفته خود به دنبال معماری انسانی بوده که در این پروژه به این امر دست یافته است . اودر این پروژه سعی داشت معماری سنتی را با بهره گیری از تکنولوژی جدید به معماری مدرن پیوند دهد که می توان گفت در این امر موفق بوده وطراحی او به خوبی با فرهنگ و تاریخ و سنت گره خورده است. در این مقاله با استفاده از روش پژوهشی موردی به بررسی عوامل مؤثر در تغییر چهره شهرک شوشتر نو پرداخته شده و این مجموعه از نظر پایداری اجتماعی مورد واکاوی قرار گرفته است؛ و نتایج حاصله از این تحقیق نشان می دهد که دلایلی از قبیل نیمه تمام ماندن پروژه دیبا، شروع جنگ تحمیلی و خسارات ناشی از جنگ، جوابگو نبودن تأسیسات شهری، استفاده از کارگران غیر متخصص، تغییراتی که خود ساکنین به سلیقه شخصی خود در نما و بافت شهرک ایجاد کرده اند، و از همه مهمتر پاسخگو نبودن طرح به نیازهای عملکردیکاربران با گذر زمان و اقدامات شهرداری در تخریب برخی فضاهای شهرک،گذشت زمان وفرسودگی مجتمع و اضافه شدن محله های جدید یکپارچگی شوشتر نو را از بین برده است و مجموعه ارزشمند شهرک شوشتر نو بر خلاف ایده ها و تفکرات دیبا نتوانسته به حداکثر کارایی خود برسد و میزبان خوبی برای ساکنین خود باشد

Keywords:

شهرک شوشترنو , کامران دیبا , معماری انسانی , پایداری , معماری بومی