شادی بدیعی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز
علیرضا غیورفر - هیئت علمی ،دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز

بافت شهری شیراز، در برگیرنده بافت تاریخی می باشد که همواره درطول پروسه و مسیر لاینقطع، در گذر تاریخ همچون گواه و سندی ازپیوستگی زیست انسانی بر پایه نیاز زیستی مردمان سرزمینش می باشد و نشان دهنده وجوه مختلفی از تغییرات کالبدی-زیستی است که حفظ هویت این آثار تاریخی، از وظایف الزامی نسل حاضر می باشد چرا که، مداومت تغییر فضا بر پایه الگوهای پذیرفته شده توسط همگان، منجر به تغییر الگوهای کالبدی-زیستی میگردد که در طول زمان، معنی مییابد و الگوهای پذیرفته شده در مجاورت یکدیگر، طی دوره ها خاصیتی را ایجاد میکند که منجر به تغییر بافت تاریخی میگردد.به نظر می رسد که حفظ حریم با تعیین ضوابط قانونی از تهدیدهای ناشی از مداخله نابخردمندانه آثار جلوگیری به عمل آورده و از نظر سبک معماری، به گونه ای باشد که کمترین آسیب را به لحاظ تغییرات کالبدی-زیستی به بنای تاریخی مدرسه خان برساند؛ همچنین محدوده حریم با توجه به ویژگی های اثر تاریخی و محیط پیرامون تعیین میگردد در نتیجه، از نظر آیتمهای زیبا شناختی، دید بصری و همچنین از لحاظ کالبد و معنا، بنا تحت تأثیر ساخت و سازهای پیرامون اطراف خود قرار می گیرد. تحقیق حاضر، از نوع کاربردی و براساس روش توصیفی-میدانی است و اطلاعات مورد نیاز از روش کتابخانهای و میدانی و ابزار گردآوری اطلاعات به روش مصاحبه و مشاهده بوده که برای دستیابی بهاهداف، با بکارگیری پرسشنامه در سه گروه مجزا به تحلیل آماری پرداخته شده است.یافتهها حاکی از آن است که برای حفظ هویت بافت، تنها پرداختن به کالبد از لحاظ حفظ و نگهداری آن با شیوه مواجهه اقتصادی (صرفاً درآمدزای) و بی توجه به معنای غالب محیط پسندیده نیست. در این راستا، شناخت کالبد و مورفولوژی بافت و توجه به مشکلزیستی در بازآفرینی معنا در مجاورافزای مدرسه خان بایستی به دقت مورد نقد و تأمل قرار گیرد.

بافت تاریخی، آسیب شناسی، کالبد، حریم ،مجاور،افزا