مهندسی ساخت داربست قابل کاربرد در شبکیه چشم بر اساس برنامه آماری

بیماری های تخریب ماکولار وابسته به سن و التهاب رنگدانه شبکیه، دو نوع از بیماری های شبکیه چشم هستند که در آنها ناتوانی و نهایتاً تخریب سلول هیا شبکیه اتفاق می افتد. روش های زیادی برای درمان ارائه شده که می توان به جایگزینی سلول هیا تخریب شده شبکیه با سلول های اپی تلیوم پیش ساز شبکیه اشاره کرد. این جایگزینی به واسطه وجود بسترهایی که با نام داربست از آنها یاد می شود، صورت می گیرد. داربست ها محلی برای نگهداری و تکثیر و گاهی تمایز سلول هایی هستند که روی آنها سوار شده اند. بنابراین باید دارای ویژگی هایی از قبیل زیست تخریب پذیری، زیست سازگاری، تخلخل هایی جهت قرارگرفتن سلول در آن و همچنین حضور مواد غذایی و فاکتورهای رشد باشند. پس از انتخاب داربست مناسب برای بافت شبکیه چشم و قراردادن سلول های RPE روی آن، ایمپلنت صورت می گیرد و پس از تخریب داربست و جایگزینی سلول های جدید با سلول های پیشین، بیماری درمان می شود. بدیهی است انتخاب مواد و فراهم کردن شرایط مناسب برای کشت سلول ها روی داربست، پارامترهای لازم برای موفقیت روش درمان پیشنهادی است. یکی از روش های ساخت داربست الکتروریسی است و توجه به پارامترهای مؤثر و بهینه کردن آن پارامترها از اهمیت خاصی برخوردار است. در این پژوهش با درنظر گرفتن دو پارامتر متغیر ولتاژ دستگاه و غلظت محلول (استفاده از پلی کاپرولاکتون به عنوان حل شونده) و سایر پارامترهای موجود در قالب پارامترهای ثابت، 9 آزمایش با استفاده از نرم افزار Design Expert طراحی شد و پس از انجام آزمایش ها، با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی و نرم افزار ImageJ قطر مربوط به الیاف تولیدی اندازه گیری شد. مشاهده شد که قطر الیاف تولیدی با استفاده از حلال کلروفرم؛ دی متیل فرمامید (3:7) کوچکتر از حلال کلروفرم است. پس از بهینه سازی پارامترها، قطر نانوالیاف در بهترین حالت حدود 185 نانومتر گزارش شد.

Keywords:

داربست , الکتروریسی , دی متیل فرمامید , کلروفرم , پلی کاپرولاکتون , بهینه سازی , شبکیه چشم