بهینه سازی اصلاح سطح داربست پلی کاپرولاکتون به روش هیدرولیز قلیایی در درمان بیماری های سبکیه بر اساس سیستم فازی و مقایسه با روش پاسخ سطح

دو نوع از بیماری های شبکیه چشم، بیماری هار تخریب ماکولار وابسته به سن و التهاب رنگدانه شبکیه هستند که ناتوانی و نهایتاً تخریب سلول های شبکیه در آنها اتفاق می افتد. جایگزینی سلول هیا تخریب شده شبکیه با سلول های اپی- تلیوم پیش ساز شبکیه یکی از روش های درمان پیشنهادی است. جایگزینی توسط بسترهایی با نام داربست که برای نگهداری و تکثیر و حتی تمایز سلول هایی استفاده می شود که روی آن ها بارگذاری شده اند، صورت می گیرد. بنابراین باید دارای ویژگی هایی از قبیل زیست تخریب پذیری، زیست سازگاری، تخلخل هایی جهت قرارگرفتن سلول روی آن و همچنین حضور مواد غذایی و فاکتورهای رشد باشند. انتخاب مواد و فراهم کردن شرایط مناسب برای کشت سلول ها روی داربست، پارامترهای لازم برای موفقیت روش درمان پیشنهادی است. با توجه به ویژگی های پلیمر سنتزی پلی کاپرولاکتون از جمله زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری و استحکام از این ماده به عنوان حل شونده و از ترکیب دو حلال کلروفرم: دی متیل فرمامید (3:7) برای ساخت محلول استفاده شد. پس از تهیه داربست به روش الکتروریسی، با توجه به اینکه پلی کاپرولاکتون طبیعت شیمیایی آب گریز دارد، از روش هیدرولیز قلیایی برای افزایش آب دوستی و نهایتاً چسبندگی سلولی استفاده شد که این روش تحت تدثیر دو پارامتر غلظت محلول قلیایی زمان هیدرولیز می باشد. برای بهینه سازی و یافتن حداکثر آب دوستی از آنالیز زاویه تماس آب استفاده شد و با استفاده از دو روش پاسخ سطح و فازی بهینه سازی انجام گرفت. نتایج نشان دادند که در سیستم فازی، میزان (R(2 گزارش شده برابر با یک است. در حالی که در روش پاسخ سطح، این پارامتر 0.8661 گزارش شد.

Keywords:

داربست , پلی کاپرولاکتون , الکتروریسی , سیستم فازی , بهینه سازی , روش پاسخ سطح , هیدرولیز قلیایی , آب دوستی , کلروفرم , دی متیل فرمامید