فاطمه رحمان - کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست.
فرنگیس رحمان - کارشناسی ارشد فیزیک دریا.
علی کرمی خانیکی - دکترای مهندسی عمران، مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری.

سمیت موجود در لجن قادر به نشت در آب های زیرزمینی می باشد. بنابراین، ترکیبات سمی باید بصورت ایمن دفع شوند. ترکیبات سمی ممکن است بصورت ترکیبات آنیونی، خنثی یا کاتیونی وجود داشته باشند. خنثی سازی فلزاتسنگین و ترکیبات سمی لجن از نشت سمیت به آب های زیرزمینی ممانعت می کند و موجب بی خطرسازی آن از نظر زیست محیطی )برای دفع یا استفاده مجدد( می شود. این وضعیت می تواند بطورکلی با استفاده از عوامل احیاکننده، تثبیت کننده، اسید و غیره صورت پذیرد. هدف از این تحقیق، استفاده از موادی است که برای تصفیه لجن یا سایر مواد زائد آلوده به ترکیبات سمی استفاده می شود. بطوری که بتواند با یک روش ایمن اکولوژیکی دفع شود. روش های متعددی برای بی خطرسازی سمیت لجن فاضلاب مطرح می باشد. مانند: جامدسازی یا تثبیت، کپسوله کردن، نانو فناوری، نانو ذرات مغناطیسی و بیوجذب . استفاده از روش های مذکور به منظور بی خطرسازی، کاهش سمیت و امکان بازیافت لجن می تواند موجب بهره وری سبز و تولید پاک گردد

بی خطرسازی، سمیت، لجن