بهروز درویش - دانشجو دکترا جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات تهران-باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان تهران ، ایران
محمد حسین ستاری - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری علوم و تحقیقات تهران
علیرضا جاوید - کارشناس ارشد مدیریت شهری شهری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
اسحق بهادری - کارشناس ارشد مدیریت امور فرهنگی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

گسترش بی رویه و سریع ، تراکم و تمرکز بیش ازحد جمعیت در شهرهای بزرگ سبب گردیده است که این شهرها قادر به تداوم حیات سالم شهری نبوده و در واقع امکان ارائه خدمات لازم برای ساکنان خود را نداشته باشند .با توجه به این مسائل در شهرهای بزرگ برای توزیع رشد متعادل اقتصادی و اجتماعی و کنترل بی رویه آن ایجاد شهرهای جدید پیرامون شهرهای بزرگ در جهت کاهش جمعیت و جاذبه های آن در فاصله مناسب از شهرهای بزرگ پیشنهاد گردیده است.شهر جدید پردیس در فاصله ۳۵ کیلومتری شمال غرب تهران در اراضی آب انجیرک به منظور ساماندهی نظام سکونت و جذب سرریز جمعیت کلان شهر تهران وکاستن از بار مشکلات این شهر ایجاد گردیده است . این مقاله به بررسی موفقیت شهرپردیس و میزان عملکرد شهر جدید پردیس در جذب سرریز جمعیت کلان شهر تهران و همچنین دلایل مهم مهاجرت به این شهروبررسی سکونتگاه قبلی خانوارهای ساکنین این شهر می پردازد.جهت بررسی موراد فوق از شاخص های جمعیتی و بازه های جهت نشان دادن میزان موفقیت شهر پردیس استفاده شده است و همچنین برای بررسی دلایل مهاجرت به این شهر به تهیه پرسش نامه ازساکنین شهر جدید شده است .نتایج حاصله نشان می دهد که این شهر در جذب جمعیت پیش بینی شده برای آن موفقیت کمی داشته است و همچنین نشان می دهد که ارزانی زمین و مسکن از جمله دلایل مهم مهاجرت به این شهر است ولی بررسی سکونتگاه قبلی ساکنین این شهرنشان می دهد بیشتر مهاجران به این شهر از اهالی تهران بوده اند.

شهرجدید پردیس ، کلان شهرتهران ، سرریز پذیری جمعیت ، معیارهای زیستی