حسن پارسی پور - دانشجوی دکتری رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید بهشتی
جواد جمال آبادی - دانشجوی دکتری رشته ژئومرفولوژی دانشگاه حکیم سبزواری

بیابان ها و مناطق کویری علی رغم محدودیت های فراوان طبیعی دارای پتانسیل هایی نیز برای توسعه پایدار می باشند. شهرهای مکان گرفته در حاشیه کویر ایران با تکیه بر همین پتانسیل ها در طول تاریخ به حیات خود ادامه داده اند اما مشکلات شهری ناشی از رشد جمعیت شهرها، برنامه ریزان را به تجدید نظر در طرح و برنامه های جدید وا داشته است و در همین راستا شناخت الگوهای بومی در دستور کار قرار گرفته است. هدف این مقاله بررسی ارزش های شهرسازی در ساختار شهرهای کویری از دیدگاه توسعه پایدار شهری است و روش تحقیق مورد استفاده ترکیبی و متکی بر روشهای توصیفی- تحلیلی و تاریخی می باشد بررسی بافت قدیم شهر سبزوار و مقایسه آن با ساختار بافت جدید نشان می دهد که این بافت دارای ارزشه ایی است که منطبق بر اصول الگوی توسعه پایدار شهری و فرم شهر فشرده در شهرسازی نوین می باشد که از آن جمله می توان به چسبنده گی کالبدی، ترکیب کاربری اراضی، نظام محله بندی و انطباق با ویژگی های اقلیمی نام برد بنابراین به نظر می رسد در حال حاضر هرگونه توسعه و گستره جدید باید در چارچوب الگوهای تاریخی ایرانی اسلامی – در انطباق با فرهنگ و طبیعت منطقه باشد نه الگوهای وارداتی غربی.

شهر، بیابان، توسعه پایدار، شهرسازی نوین، سبزوار