منصوره رضاسلطانی - دکتری معماری منظر گروه معماری واحد فیروزکوه دانشگاه آزاد اسلامی فیروزکوه ایران

در این پژوهش رابطه بین برنامه ریزی و فضاهای عمومی شهری (میدان ها) مورد نظر است و قصد بر این است که ابزارهای برنامه ریزی توسعه و ایجاد فضاهای عمومی شهری تاثیرگذار در فرایند اجتماع پذیری آنها ارزیابی گردد . پرسش اصلی قابل طرح در این تحقیق نیز در همین خصوص است، اینکه چگونه می توانیم میدان ها را به نمایندگی مکا ن های عمومی شهری با استفاده از ابزارهای برنامه ریزی به نحوی متحول نمائیم که قابلیت جذب گروه های مختلف اجتماعی را داشته باشند . از همین رو مهمترین هدف این پژوهش دستیابی به این پاسخ است که چگونه با برنامه ریزی در جهت سازماندهی کمیت ها و کیفیت ها با نیازهای روز مردم در فضاهای میدانی می توان این فضاها را اجتما ع پذیر نمود. در مرحله اول که پژوهش اکتشافی اسنادی است متون و منابع شناخت عوامل و زمینه های اجتماع پذیری فضاهای عمومی مطالعه و بررسی میشود.و در مرحله دوم که پژوهش اکتشافی تجربی است از طریق مصاحبه منظم انجام می شود. با توجه به اینکه میدان نبوت در شرق تهران در بین میادین این بخش از شهر در تناسب بیشتری با اهداف این پژوهش قرار دارد، بعنوان نمونه مورد بررسی انتخاب شده است. از جنبه نظری، یکی از راهبردهای برنامه ریزی برای اجتماع پذیر نمودن محیط های عمومی می تواند سازماندهی کمیت و کیفیت فضاهای شهری با نیازهای روز مردم باشد که بر این مبنا، انتظار این خواهد بود که چنین فضایی سامان مند یا به لحاظ فضایی و مفاهیم و ارتباطات و زمان منظم باشد که در این صورت در این محیط، امنیت و ایمنی و آسایش نیز برقرار خواهد بود و شرایط می تواند برای حضور اجتماعات مردمی نیز فراهم شود.

تعاملات اجتماعی ، میدان ، اجتماع پذیری ، فضای عمومی