الهام هاشمی اصل - دانشجوی کارشناسی ارشدمعماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

با شروع دوران پهلوی اول و ورود تولیدات صنعتی مدرن و هم چنین آشنایی با مفاهیم جدید سیاسی که عملکردها ی جدید معماری را بوجود آوردند، تحولات خاصی در معماری و شهرسازی این دوره بوقوع پیوست. سیاست پرداختن به معماری غرب در مفهوم سیاسی فراموش شدن نظام گذشته وآثار آنها برای ظهور و جلوه گر ساختن آثار معماری نظام سیاسی تازه بود. رضاشاه در نیمه دوم پادشاهی خود به گرایش های نژادپرستانه گرایش یافت و به بهانه آریایی بودن دو قوم ایرانی و آلمانی-که این موضوع از سوی آلمان بدلیل مسایل استراتژیکی بیشتر تقویت می شد- از انگلستان روی برگرداند و به آلمان نازی که فناوری برتری نسبت به انگلیس داشت روی آورد. . از آنجا که پرسش اساسی این مقاله ، بررسی تاثیر و تجلی گسترش روابط حکومتهای رضاشاه و هیتلر بر معماری این دوره از ایران می باشد ، در ابتدای تحقیق یک بررسی تاریخ نگارانه صورت خواهد پذیرفت، اما اساس پژوهش تاریخی- تحلیلی خواهد بود .لذا سعی شده است تابا بررسی ایدوئولوژی های حکومت دیکتاتوری آلمان نازی و مقایسه تطبیقی آن با سیاستهای رضاخان ،نقش عواملی که بر تشدید ناسیونالیسم افراطی و ظهور پدیده ی نظامی گری حاصل از جنگ جهانی اول و کارساز بودن آن برای کشورداری در سرزمین های نوپا و تغییر حکومت یافته و در نهایت نمود باستان گرایی و نظامی گری منتنج آنها در معماری دوره مذکور مورد بازنگری قرار گیرد

معماری ، پهلوی اول ، فاشیسم ، آلمان نازی ، ناسیونالسم افراطی