بررسی تطبیقی مبانی زیبایی شناسی ساخت فضاهای شهری دردوران صفویه و دوران رنسانس اروپا

در مقاله ی حاضر به بررسی جنبه ی زیباشناختی و هستی شناسی تطبیقی اصول ساخت فضاهای شهری رنسانس و مکتب اصفهان به عنوان دو مکتب هم عصر شهرسازی پرداخته می شود. ویژگی های زیبایی شناسانه ی فضاسازی رنسانس که مانند دیگر جنبه های هنری و فکری آن بر مبادی عقل گرایی و اومانیستی پایه گذاری شده است، در مقابل شهرسازی مکتب اصفهان قرار می گیرد که بر اساس جهان بینی اسلامی و مطابق با فلسفه صدرایی (حکمت متعالیه). شکل گرفته است. درمقابل فیلسوفان غربی که پس از دوران قرون وسطی به این نتیجه رسیده اند که این عقل و اندیشه انسان است که باید محور معرفت شناختی انسان و هنر جدید قرار بگیرد، اندیشمندان اسلامی ضمن صحه گذاشتن به توانایی های عقل، آن را تنها یکی از ابعاد انسان می دانند و تکیه ی صرف بر آن را سدی در راه تکامل بشر می دانند. بر این اساس فضاهای طراحی شده ی رنسانسی کاملاً این جهانی، اومانیستی و ناسوتی هستند و در مقابل فضاهای شهری مکتب اصفهان با استفاده از استعارات فراوان، همواره انسان را به ملکوت اعلی و لاهوت متوجه می سازند

Keywords:

حکمت متعالیه , زیبایی شناسی , مکتب اصفهان , رنسانس , فضای شهری