غزاله معین زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال اردبیل ایران
وحید وزیری - استادیار گروه معماری دانشکده فنی دانشگاه محقق اردبیلی اردبیل ایران

یکی از ایده های نسبتا جدید که در مباحث معماری و شهرسازی مطرح شده، نظریه توسع هپایدار می باشد. توسعه ای است که نیازهای حال انسان را با توجه به توانایی نسل آینده در دریافت نیازهایش مدنظر دارد. توسعه ای کیفی و متوجه کیفیات زندگی است و هدف از آن بالا بردن سطح کیفیت زندگی برای آیندگان می باشد. توسعه پایدار در سه حیطه دارای مضامین عمیقی است. 1. پایداری محیطی، 2. پایداری اقتصادی، 3. پایداری اجتماعی. در راستای توسعه پایدار، معماری بومی می باشد که آنگونه ازمعماری است که ازدرون جوامع رشد میکند و طی زمان خود را با شرایط اجتماعی اقلیمی و فناوری سازگار می سازد و تکامل می یابد و با ارزشها ، اقتصاد و شیوه های زندگی فرهنگ هایی که مولد آنها هستند سازگار می باشند. لذا در این مقاله ابتدا به شناخت و بررسی پیشینه مفاهیم در این راستا و سپس شناخت وعوامل معماری بومی، توسعه پایدار و بررسی تطبیقی روابط میان معماری بومی و توسعه پایدار در جهت رسیدن به راهکارهایی پرداخته شده است. اطلاعات گرد آوری شده در این تحقیق بر اساس مطالعات کتابخانه ای و میدانی می باشد. نتایج این مطالعات نشان می دهد موانعی که بر سر راه ایجاد معماری پایدار قرار دارند، با در نظر گرفتن معماری پایدار به عنوان یک فرآیند و توجه به زمینه های بومی شکل گیری آن، قابل حل می باشند و با بررسی رابطه معماری بومی و توسعه پایدار به این نتیجه می رسیم که دارای ویژگی های مشترکی در هر سه زمینه محیطی، اقتصادی، و اجتماعی میباشند و میتوان از ویژگی هایی که در معماری بومی نهفته است درجهت توسعه پایدار شهرها بهره برد

معماری بومی ، توسعه پایدارشهری ، ایران