شهاب معتمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمین

نظریه توسعه پایداردردهه ی پایانی قرن بیستم درپی شکست مکاتب مختلف برنامه ریزی ازجمله مدرنیسم و پسامدرنیسم درعدم توانایی به شرایط مطلوب زندگی و اثار مخرب برمحیط بزیست جهانی ملی منطقه ای و محلی پابه عرصه وجود گذاشت بی شک برای نیل به مبانی پایه ای این نظریه نقش استراتژیک دولتها دربرنامه ریزی ها و سیاست صحیح کاربری اراضی ضروری است برنامه ریزی شهری قرن بیستم درحالی پایان می یابد که نه تنها این برنامه ریزی مثبت ارزیابی نمیگردد بلکه چهره ای نازیبا دربرابرمحیط زیست شهری عرضه و بافرهنگ فن گرایی ساختارهای زیستی و اجتماعی را نشانه رفته است که پیامدی جز ناپایداری و عدم تعادل درزیرساختهای طبیعی اجتماعی اقتصادی کالبدی نداشته است این مقاله ضمن پرداختن به چارچوب اصولی توسعه پایدار و توسعه پایدارشهری باعبرت گیری ازگذشته و درخواست تجدید نظردرمبانی نظری برنامه ریزان حرفه ای منشوری واحد برای برنامه ریزان شهری درقرن بیست و یکم ارایه خواهد داد و نوعی شهرهای فشرده و یا دهکده های شهری راپیشنهاد مینماید