دلبستگی مکانی ساکنان درمجتمع های مسکونی و نقش آن درروابط واحدهای همسایگی مطالعه موردی: مجتمع های مسکونی آسمان و میلاد درقزوین

مجتمع های مسکونی به عنوان یکی ازاساسی ترین عملکردها درعرصه ی معماری همواره مورد توجه بودها ند و میتوانند شکل دهنده ی رفتارساکنان و روابط بین آنها درپیوندهای اجتماعی باشند اما امروزه این پیوندهای اجتماعی برخی ازکارکردهای خود راازدست داده اند نحوه زندگی بسیاری ازمردم با افزایش سریع شهرنشینی و صنعتی شدن تغییر کرده است درواقع حمایت های اجتماعی همسایگان ازهمدیگر درگذشته که درجهت بهبود زندگی جمعی بود امروزه وجود ندارد درحالیکه حمایت ها و تعاملاتبا اطرافیان و همسایگان سرمایه های اجتماعی هرمحیط هستند که با برنامه ریزی و بسترمناسب شکوفا شده و زمینه ی برقراری تعادل را درمحیطهای مشترک برای همه کاربران فراهم میاورند دراین میان احساس دلبستگی مکانی نقطه ی تلاقی عناصرکالبدی مفاهیم ذهنی و ساختارهای اجتماعی است به همین دلیل توجه به نقش آن درتعاملات جاری درمحیطهای مسکونی امروزه یکی ازضرورت های مهم درعرصه طراحی این مجموعه هاست مطالعه کنونی باهدف کشف ارتباط میان تعاملات همسایگی و دلبستگی مکانی ساکنان به محل سکونتشان انجام گرفته و درپی رسیدن به چهارچوبی برای ارتقا این تعاملات و به دنبال آن ارتقا کیفیت سکونت است ازاین رو به لحاظ هدف جز تحقیقات کاربردی بوده و به لحاظ روش درزمره ی روش های تحقیق امیخته ی کمی و کیفی است دربخش کیفی تحلیل داده ها توسط مشاهدات میدانی و بصورت ثبت قرارگاه های رفتاری درفضاهای مشترک مجتمع ها براساس رفتارهای تعاملی غالب ساکنین انجام شده است

Keywords:

دلبستگی مکانی , روابط همسایگی , قرارگاه های رفتاری , مجتمع های مسکونی