ندا ترک نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد سوادکوه
قاسم درودگر - گروه معماری دانشگاه تهران ایران

درسالهای اخیر تحقیقات بسیاری انجام شده که ازمیان عوامل متعدد تاثیر گذار دررشد خلاقیت کودک شیوه های اموزشی جنبه های عاطفی شناختی کودکان و نیز مسائل تربیتی مورد بررسی قرارگرفته اند اما به تاثیر کیفیت فضای معماری درپرورش خلاقیت کمتر توجه شده است پژوهشها نشان میدهد که دردوران کودکی قابلیت ها و خلاقیت کودکان پایه گذاری می شود و بهترین زمان پیشرفت برای خلاقیت و تخیل درفاصله سنی 2 تا 10سال رویم ردهد باتوجه به بسترهای مطالعاتی مناسب که درزمینه روانشناسی رشد درکودک و فرضیه های جدیدمعلم و تربیت موجود است میتوان طراحی مبنی برخواسته ها نیازها و فرصتهای خاص زمانی را محقق کرد باانکه بسیاری ازنظرهای روانشناسی و علوم رفتاری میتواند کمکی برای طراحان درکشف رابطه میان کودک و فضاهای معماری باشدولی تاکنون تلاشی برای تبدیل این تئوریها برساختارهای معمارانه صورت نگرفته و یابسیارمحدود است دراین پژوهش بنابرتبیین سیمای کودک معاصر و نقش هنروطراحی محیطی معمارانه درشکل بخشی هویت شخصیت وس اختارروانی قرارگرفته است طراحان محیط بااستفاده ازنتایج پژوهش و شناخت بهتر رفتارهای انسانی جامعه موردنظر کودکان میتوانند گامهای استوارتر و بهتری را درجهت طراحی محیطی پاسخگو برداشته و بستر و قالب مناسبی را برای رشد استعدادها و توانایی های خردسالان فراهم آورند

خلاقیت ، فضاهای آموزشی کودکان و طراحی