چگونگی طراحی فضاهای همسایگی در مجتمع های مسکونی با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی

بر اساس مدلهایی که برای تعریف نیازهای انسانی ارائه شده اند، تعاملات اجتماعی، یکی از موارد ضروری می باشد. نیاز به تعامل اجتماعی در جوامع ان سانی یک ضرورت و در جهت افزایش اعتماد به نفس، ارتقاء فرهنگی، اح ساس امنیت و... مطلوب ارزیابی می شود. نیاز بهتعاملات اجتماعی و ارتباط با هم نوعان، حفظ حریم ها و نیاز به خلوت در جای خود در معماری گذ شته به خوبی پا سخ داده می شد. دراین را ستا، ف ضاهای عمومی مجتمع های م سکونی بعنوان محیطی که امکان ح ضور ساکنان در کنار یکدیگر را فراهم می کند، می تواند زمینه ساز ایجاد تعامل بین آنها شود. عدم توجه به این نیاز افراد و عدم قابلیت محیط در تامین آن، موجب می شود تا محیط کالبدی بسیاری از مجتمع های مسکونی به مجموعه ای از احجام و فضای خالی بین آنها تبدیل گردد.این مسئله می تواند باعث نارضایتی ساکناناز محیط زندگی و متعاقب آن عدم حضور در فضاهای عمومی مجتمع، بعنوان لازمه بروز فعالیت های بعدی شود. بنابراین در این پژوهش سععی بر آن اسعت که با اسعتفاده از مباحث در حوزه رفتارهای اجتماعی و روابط و تعاملات بین انسعان ها و با راهکارهای طراحی ارائه شده، همچنین با تکیه بر فرهنگ و معماری غنی ایرانی بتوان روابط هم سایگی را در مجتمع های م سکونی آیندهگسترش داد، تعالی لازم را بین زندگی فردی و اجتماعی ساکنین ایجاد کرده و سطح بالایی از پایداری اجتماعی حاصل شود. روش عمده به کار گرفته شده در این نوشتار از نوع توصیفی می باشد و جهت گرد آوری اطلاعات از منابع اسنادی-کتابخانه ای و مشاهدات میدانی بهره برده شده ا ست. در ابتدا ، به شناخت معیارهای اجتماع و انسان پرداخته و بعد تعاملات اجتماعی در واحدهای همسایگی برر سی شده و سپس ویژگی های تاثیر گذار در طراحی فضاهای باز واحدهای همسایگی مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

تعاملات اجتماعی , مجتمع مسکونی , رفتارهای اجتماعی , روابط همسایگی